> Sweet Apple Capers > by The RPGenius > -------------------------------------------------------------------------- > Sweet Apple Capers > -------------------------------------------------------------------------- Author’s Notes: Compared to my last Pony fic, Constellations, this one is...considerably different. Not surprising, considering the differences between these stories’ main characters. Comedy is really not my usual style of writing, but I did have a lot of fun imagining and writing this story, and I hope that I’ve accurately portrayed the hyper madness that is Pinkie Pie here. A big thanks goes to fellow author Bookish Delight, who not only critically read this for me and helped me with the ending parts, but also came up with the title for me, as well. Titles are my weak point as a writer; I can’t think of a good one to save my life, so, again, big props to Bookish Delight, whose own MLPFiM stories are exceptional--look’em up and try’em out some time. Anyway, enough babbling...on with the show. Sweet Apple Capers By The RPGenius When Pinkie Pie awoke this morning, she was hit by an overpowering idea, an all-consuming thought that would direct her actions that day with the same intense urgency that a mission from Princess Celestia’s own mouth would be followed with unerring thoroughness by her disciplined honor guard. There could be no distraction, no hesitation, no compromise on this matter--only pure, exact efficiency. Apple strudel. Pinkie’s tastes usually ran along the lines of purely sweet treats, candies, cupcakes, soda pop, that sort of thing. The more sugar that could be crammed into a confection, the more Pinkie loved it. But as she drowsily came awake that morning, pleasantly brought out of her dreams by the sun’s gentle light and the familiar, insistent gnawing of Gummy on her right hind leg, her only thought was of apple strudel. Wonderful, tasty apple strudel, the golden, flaky, pastry shell, lightly dusted with powdered sugar and perhaps just a hint of cinnamon, containing within it a warm, gooey center of chopped apples and the sweet, juicy filling they marinated in, coating their flavor over the crunchy, yet pliant, walnuts, tiny chips of almond so thin you wouldn’t know they were there if not for the rich, nutty flavor they added to the mix...and perhaps there could even be some dried cranberries joining in that baked good’s nucleus, shriveled yet plump and juicy from stewing in the thick apple brew, giving the inner mixture a quick, tart tang that could send a shiver of delight through you. Pinkie Pie was not the kind of pony to ever question her whims, and as these delicious thoughts danced through her head as energetically as she danced through the loft above The Sugarcube Corner this morning, she saw no reason to change her policy today. And speaking of whims, here came another! Why keep the joy to herself? The most fun came from having a good time with others. She’d make enough for everypony! Herself and her best friends and Mr. and Mrs. Cake and Spike and the mayor and maybe even everypony in town if there was time enough! Her day’s plan set, Pinkie sped downstairs with an instantaneous acceleration that would have done Rainbow Dash proud. --- “What!? What do you mean, no apples?” Pinkie Pie was aghast. How could The Sugarcube Corner have no apples? Had they already sold out? She had taken one small side-trip to the dress shop to check on Rarity before getting started on her strudel--Pinkie Pie was expecting to see some results soon of a prank/experiment she’d conducted recently. But when she’d confirmed that Rarity still wasn’t a werewolf, she’d come straight back to Mr. and Mrs. Cake’s shop, so she could get started right away on making some mouth-watering apple strudel...and now there weren’t any apples? Mrs. Cake shook her head in a distracted manner as she peered upwards through the window at the outside of her shop. “No, dear, I’m afraid that we haven’t had a chance to restock them. Applejack hasn’t been by the last few days to sell them, so--oh dear, she’s going to put it on upside-down if she keeps going like that. Excuse me!” Mrs. Cake quickly went outside, and could be seen through the window giving instructions to somepony above her. Seeing the confused look on Pinkie’s face, Mr. Cake explained from behind the counter, “The pegasus ponies doing the restoration after last week just brought over our new sign,” (the old one had been eaten), “but the pony they left in charge of actually putting it up...well...” Mrs. Cake’s reaction had not been the source of Pinkie’s confusion, however. She could see a hovering pair of grayish hooves outside the window easily enough, and it didn’t take a genius to figure out which citizen of Ponyville they belonged to. Pinkie shook her head. “But what about the apples? Why hasn’t Applejack been selling them? I gotta have some for the strudel! I’ve got a serious need for boodles of strudel!” “Um, I don’t know,” Mr. Cake responded, wondering if this was going to be a major problem for him today. “I haven’t seen her since we ran out.” “Well, I’m gonna find out!” Pinkie Pie declared, standing tall on her hind legs and lifting her right front one resolutely. “An apple a day keeps the doctor away, and even though I actually really like him because he’s funny and that blue box thing of his is really fun to play in, we still can’t have that! I’ll march right over to Applejack’s ranch this moment! Pinkie Pie AWAY!” Mr. Cake, who sometimes had trouble sleeping at night due to concerns about his bakery’s profits constantly being devoured by a certain pink earth pony, did not object to her exit. --- When Pinkie Pie got to Sweet Apple Acres, the place was swarming with activity. Builders seemed to be everywhere, and sounds of hammers, saws, drills, bellowed orders, and general clatter all fought a pitched battle against each other atop a field of countless conversations. This wasn’t surprising, of course, given that constructing a barn from scratch was a busy and loud task. Pinkie was largely oblivious to the commotion, however, as she hopped her way through the construction. Her concentration was taken up with looking about to find Applejack, and with humming a song she was composing about apple strudel. The lyrics were proving difficult (not a lot of words rhymed with “strudel,” it seemed), but she’d figure something out if she kept at it. Finally, she found her fellow earth pony toward the edges of the hubbub, amidst several ponies not currently working on the building-to-be and a veritable armada of carts laden with apples. “Hey, Applejack!” Pinkie called out with her usual excitement at seeing one of her close friends. Applejack did not seem to hear her, already engaged in a conversation with her ever faithful and eager dog, Winona. “Now, Winona, I’m depending on ya,” Applejack continued, looking down at her little canine. “I want ya watchin’ the fields ‘til we get back. All these ponies seem right nice and hard-working, but they’re already getting paid well to build our house up again (gotta remember to apologize to Grannie for doubting her when she said we needed parasprite options on the insurance), so I don’t want none of them sneaking one of our apples into their lunch. Just make sure nopony takes what’s not theirs, alright? ‘Specially since we don’t know how many more than this bunch we may need.” Winona barked and wagged her tail. She jumped up, licked Applejack’s face a couple times, and then ran off toward the prize orchards of the Apple family. Applejack turned to her brother and sister standing nearby. “Everypony finally all set, Big Macintosh? We’re already hours behind schedule!” “Eeyup, we got it all together now.” “Applejack! Hey!” Pinkie said again, now having reached her friend. “Good. I’ll just go over the route with everypony again in a second, and we can hit the road. Now, Apple Bloom, I want ya staying at home with Granny Smith till I get back, y’hear? If she needs your help with anything, I want ya to be there to give it. If you wanna have fun with yer friends, you need to have them come over to play. With me an’ Big Macintosh gone, you’re gonna need to be the lady of the house. Uh, such as it is at the moment.” Applejack’s little sister nodded eagerly, ready to do her part (not to mention perhaps find caring for the elderly to be her special talent). “You got it!” “Applejack! Oh, AJ! Yoo-hoo!” Pinkie insisted, starting to hop around the pony in a circle. Applejack let out a sigh and turned around to address her older brother and the various ponies around her, which were all getting into place to pull the carts.. “Alright, I think we got everything. Now let’s just all take a look at the map before we--” “APPLEJACK!” Applejack found her face crammed against a familiar pink one as her name was squealed into her ears. She backed up a step and shook her head to clear the slight ringing. “Gah! What do you want, Pinkie Pie? I’m already powerful late!” “Oh! Then I won’t keep you!” Pinkie said agreeably. “I just was wondering if I could have some of these delicious apples here for the scrumptious strudel I’m going to make! See when I wake up most mornings my brain is all “Let’s go have some cupcakes!” but this morning I guess I must have been tired of cupcakes because my head was all “Go make some apple strudel, Pinkie!” and The Sugarcube Corner is all out of apples so of course I came here for some and I’ll be happy to make you some strudel too if--” “Sorry, sugar cube, no can do. These apples’re all spoken for,” Applejack interrupted her. “You’re just gonna have to make do with something else. Now, I really have to get--” “But, but AJ, I can’t make apple strudel without apples! It wouldn’t taste right! It would be like carrot cake without the carrot! Or cinnamon buns without the cinnamon! Jelly beans without the beans!” Pinkie Pie paused, a new thought entering the twisted superhighway of her mind at the same breakneck speed as all her other ones. “Oh wait! Jelly beans actually aren’t made out of beans, are they? And come to think of it, I’m not sure you can really say they have jelly inside, either. It’s more like a gooey paste really...” “Pinkie Pie, I don’t have time for...urrgh,” Applejack grumbled. Forcing herself to remember the lessons of last week’s catastrophe, she asked, “Pinkie, is there going to be a situation where ya NEED these apples for something incredibly important, like saving Ponyville?” Pinkie sat and rubbed her hoof against her chin. “Well, nooo...I don’t think so...I mean I can think of one scenario where the strudel’d be pretty essential to saving Ponyville, but I think we could probably scrape by with just painting Snips and Snails neon green and get the same effect...” “Well if there ain’t an emergency, then I’m sorry, but ya just can’t have’em, sugar cube. We’re about to bring all these here apples over to Fillydelphia...the pony folks there got hit just as hard as us with those parasprites before Princess Celestia got rid of’em, so they’re just about plumb outta food. We’re doin’ our part and sendin’ them some emergency rations, since we still got plenty of food thanks to Twilight’s spell makin’ the swarm eat everything else instead. So these apples’re off-limits,” Applejack explained. Seeing the dejected look on her friend’s face, she smiled and gave Pinkie a quick pat on the shoulder. “Now don’t be lookin’ like that, Pinkie. We don’t know if we’ll need to bring more apples from the orchards later, but I reckon we can spare enough for your strudel, long as ya don’t mind pickin’ them yourself.” Pinkie brightened up instantly and grabbed her friend in a hug. “That’s great! Thanks, Applejack, you’re the bestest friend a pony could ask for!” And with that, she happily hopped off, and Applejack went back to finalizing preparations for the trip. --- Ponyville was not tiny, but it didn’t figure in the life and events of Equestria in any large way. Aside from Celestia’s recently more frequent interest in the town (which was only because of Twilight Sparkle’s residence there), there was not much to Ponyville that drew any of the rest of Equestria’s attentions. Canterlot and Manehattan were the big cities, Appleloosa was the up-and-comer, Cloudsdale created and managed the weather and held flying competitions, and so on. There were many locations in Equestria that garnered attention and fame, but Ponyville was one of countless smaller towns largely ignored by the rest of the pony populace. But if it had been famous for anything, it would have been for Sweet Apple Acres’ magnificent apple orchard. As a rule, members of the Apple family were some of the most skilled and dedicated farmers in all of Equestria. They had an innate talent for coaxing life from the ground and pushing it to thrive, they were strong and industrious workers, and they had a love for their lot in life like few other ponies, one that rode double with a love for the animals and plants under their care, a love so nurturing and adoring that the ponies might well have called themselves mothers and fathers to their trees, cows, pigs, and whatever else they reared on their ranches and farms. As a result, apple crops all across the land were robust and reliable, one of the biggest sources of food--perhaps THE biggest--for ponies everywhere, and almost unarguably the most delicious. And of all the Apple family orchards and crops, the one tended to by Applejack and Big Macintosh just outside Ponyville was one of the greatest. From the eyes of any pegasus that might happen by, the visually impenetrable foliage of treetops formed with their close-knit masses a vibrant sea of green, its waves the swaying of branches in the wind, its flotsam the gently bobbing apples scattered across its deciduous crests in innumerable quantity. From the eyes of an earth pony or unicorn, it was an unending mob of stout bark-clad towers rising steadily, yet never uniformly, up from the soil, with each member culminating at its top in an expanding mass of green that mingled and merged with every other, providing a natural roof over the head of anypony below it. Whether practical or aesthetic, this orchard was extraordinary from any perspective. Pinkie Pie, of course, didn’t give a hoot about all that. She just wanted apples. I just threw in that description there because I thought it sounded nice, and because somebody ought to appreciate the scenery, since she didn’t. Pinkie trotted cheerfully towards the first tree she saw, gripping an empty, wide bushel basket in her teeth that slightly muffled her humming. She set the container down underneath the tree’s branches at what seemed as good a spot as any. She wasn’t too concerned about catching the most possible apples at once when they dropped; she could always just pick up the ones that didn’t fall in the basket and put them in herself. Before she could get into position to properly applebuck, though, she became aware of another voice harmonizing with her own. This voice was not very good at it, though. It was really just a low, monotonic utterance that made no attempt to follow her tune’s pitches and melody. Pleased that somepony was attempting to join in on her music but not thrilled with their contribution’s quality, Pinkie turned around to see who it was and advise them on how better to follow her lead. What she saw was Winona a few hooves away, crouching, her ears flattened back against her head. Her eyes, normally so bright with friendly enthusiasm, were focused and hooded with hostility. Pinkie suddenly was struck with the possibility that the sound coming from Winona was not a clumsy attempt to hum along with her, but actually a very unnerving growl. “Um, h-hi, Winona,” Pinkie greeted her, backing up a couple paces nervously. “I was just...getting some apples...for some strudel...w-would you like to help out? I’ll be happy to share it with you...always happy to share...you gotta share and you gotta care, that’s what I always--” Winona suddenly barked. It was loud, and it was not nice. Pinkie was startled into a jump, and reflexively began to gallop away. Winona ran after her, staying on her heels as they raced away from the apple trees and barking all the way. “Wait! Winona! I can explain!” Pinkie said as her panicked mind recalled that Applejack had given Winona instructions to keep anypony from taking apples in her absence. “Applejack said I could have some apples! For strudel! Really!” Winona showed her skepticism of this story by giving a warning snap at Pinky’s furiously fleeing flank. Pinkie ran faster. Applejack’s faith in Winona as her herding partner was well-justified; the dog was very skilled at the task. Whether it was a large herd of stampeding bovines or just a single panicked pink pony, she was an expert at directing her target exactly along the path she desired, darting left and right constantly to keep the target going straight, seeming to catch up to one side when she needed her subject to turn. The most important thing was to keep the target too panicked to really think about the situation--Winona was a little dog, not capable of physically managing most of the creatures she corralled, so her bark had to be very much worse than her bite. The second most important thing was to keep the target from realizing that the situation was anything more than an earnest chase. As long as the pursued thought that Winona was just chasing them, they would only concentrate on staying away from her. If they were to realize she was directing their path, they would resist her efforts to lead them. Thankfully, Pinkie Pie, while positively fearless in the face of things truly dangerous and frightening, was as susceptible to startled, nervous confusion as anypony else, and followed Winona’s cues reliably. Better still, she spent most of the chase looking back at the dog chasing her, and not where she was going, so she barely even realized it when she ran headlong over and into a steep, muddy little ditch through which a trickling stream ran. Winona trotted down the sharp incline of dirt with a satisfied strut, pleased at the sight of her work’s result: a perky party pony planted in the middle of the moist muck, mud mottling her mane. The dog gave an amiable little bark and licked Pinkie’s face a couple times in a friendly manner, to show that there were no hard feelings over the matter. Winona liked Pinkie Pie, after all. She was funny. Then the little canine climbed back out and trotted off, back to the orchard. Pinkie pulled herself up, grumbling to herself about meanie-mean dogs who were grumpy-flanks that wouldn’t listen. Well, it took more than THAT to stop Pinkie Pie. She would have her apples! “It’s on, Winona! It’s ON!” --- Mrs. Cake had once told Pinkie that simple plans were the best ones. At the time, the baker had been advising Pinkie to stick to a prescribed recipe for brownies and not to improvise with additional ingredients. Although Pinkie had ultimately decided to continue her baking plan all the same, creating Equestria’s first and, if Mrs. Cake had any say in the matter, final batch of Jalapeno Brownies, she had recognized the wisdom of the sound advice and carried it with her to this very day. Just keep it simple. That was why she was trying to put a small tuxedo on a fussy alligator. Distraction. That was the name of the game. Pinkie Pie clucked and chuckled affectionately as she laboriously slipped a tiny black tuxedo jacket (full dress tails, of course; only the best for this plan!) onto Gummy, occasionally pausing in her task to pet his head or hug him adoringly, in spite or perhaps because of his squirming and attempts to devour her left fore leg whole. She’d managed to get the shirt, pants, cummerbund, dress socks, bow tie, cufflinks, dress gloves, and top hat (which was secured by a string around Gummy’s head) onto the little alligator thus far, and once the coat was on, she could apply the finishing touch: black and white patent leather tap shoes. The idea had come to her after her humiliating mud bath at Winona’s paws. Pinkie had gone home to take a different bath, the soap and water kind, and to come up with a plan for getting past the orchard’s guard dog. And it had been there in the tub, as she lowered herself in, where inspiration had struck: The volume of the water displaced must be equal to that of the part of her body that she had so far submerged! More importantly, however, her shoulder had ached, and as Gummy erupted from the water to perfectly enclose Pinkie’s throat within his soft, ineffectual mandibles, the fiesta-loving pony had realized that she could use her pet as a decoy to collect and maintain Winona’s attention while Pinkie snuck off with some apples. And of course, what could possibly be more wholly distracting a sight than a tap-dancing alligator? Even Pinkie’s random mind was in touch with reality enough to recognize that such a spectacle would be too engaging to look away from. “Eureka!” she had cried, grabbing Gummy and dashing off in the direction of Sweet Apple Acres. “Perfect!” she now exclaimed, having just finished adorning Gummy’s little reptilian hind paws with the clickety-clackety footwear upon which this scheme relied. She gathered Gummy up in one leg, and held her other up to shade her eyes as she scanned Sweet Apple Acres’s orchard from behind a bush at its outer edges. Winona was sitting on her hind quarters a mere dozen ponies’ lengths away, turning her head methodically as she watched over it all. The small dog was gradually making a circle around the orchard, stopping to sit and give a specific grove a more thorough view every now and then for ten or fifteen minutes before continuing on her rounds. Winona was due to move on again soon, so Pinkie would have to move quickly. With an instantaneous burst of speed, Pinkie ran up to Winona just as the small canine was looking the other way, dropped Gummy, and sped back to her bush in a pink blur. She peeked her head out just a bit to observe. Winona, having heard the tell-tale sound effect of somepony zipping from one place to another, had turned her head to see what was going on, and was now observing Gummy with all the interest that an alligator dressed like ThoroughFred Astaire deserved. Giggling in glee at her plan going perfectly, Pinkie snuck out of the bush and made her way on twinkle-hooves around Winona’s back as one pony’s pet cocked her head and regarded the other. Once a little ways away from Winona, Pinkie assumed a normal trot as she made her way to the tree where she had dropped her bushel basket before. The distraction had worked, she was at the target, and soon she would be leaving with a full basket of crisp, luscious apples. She could taste that strudel now! But Pinkie Pie had forgotten one vital piece of information, a single, universal wisdom, an infallible truth of all time that spelled doom for her brilliant strategy: Alligators don’t tap-dance. No matter how strangely attired, a small reptile doing nothing but sitting and staring does not distract for long, and Pinkie had barely set her fruit container on the ground before Winona came running at her, barking up a storm. Pinkie took off in a panic once again, with Applejack’s pet in hot pursuit. As they passed him by, Gummy snapped his jaws on Pinkie’s passing tail and came along for the ride, whipping about in the wind like a green, black, and white streamer. The runners and passenger took a winding path through fields, hills, and dales, until finally Winona got her fill of the fun, and directed Pinkie Pie to the same muddy little ditch as before. Pinkie scowled as she lifted her face from the muck. Her disposition was not improved when Winona came down to her and gave her a few face-licks as thanks for the fun. Zero apples still, and a dry cleaning bill for Gummy’s formal wear to boot. A new approach was called for. --- Pinkie grinned to herself as she set the large plank of wood down next to a small hoof mirror on the grass, right next to a soft pink pillow. She was surprised she hadn’t thought of this to begin with. It all boiled down to simple, straightforward mathematical facts. 1. Apples grew high in the branches of trees. 2. Winona was guarding the apple trees. 3. In the entire history of the Best Young Fliers competition, not a single dog had ever won first place. It stood to reason, therefore, that dogs were poor fliers. It made sense when Pinkie thought about it, what with their not having wings and such. Thus, Pinkie’s new strategy was to go over Winona’s head and pluck the fruit right from the source. The balloon-marked equine carefully angled the board of wood that she had borrowed from the contractors nearby on the sizable rock she had found planted in the ground near the orchard, which would act as a fulcrum to her rudimentary seesaw. She gripped a pencil in her teeth and scribbled down calculations on a notepad of potential velocities, trajectories, take-off angles, wind direction, air resistance, angle adjustments for imperfections on the rock, and other science-y things. She made a few final adjustments to the plank, then hopped onto it and waited. By this time of the day, Rainbow Dash was in full form. Celestia’s sun was high in the sky, and its warmth, along with a customary late morning-to-early-afternoon nap, provided the pegasus pony with an excess of energy that her customary weather maintenance duties wouldn’t sufficiently burn off (not that she’d give them a chance to until the last possible minute anyway). So it was this time of the day that Rainbow Dash could be seen hurtling through all the skies of Ponyville and its surrounding area, practicing all kinds of amazing aerial feats and tricks for the amusement of any pony who cared to look up at the right place and time. She generally would make her way through the sky all over Ponyville and its surrounding areas, for quality of the troposphere and stratosphere changed subtly from one location to another, and Rainbow Dash wanted to be a master flier no matter where she was. And so she sped along, twisting, turning, twirling and turbo-ing through the skies. Pinkie Pie grinned as she spotted her multi-colored friend high in the distance making her way toward the orchard. The pink pony watched with her usual thrill and awe as Rainbow Dash practiced various amazing feats of speed and grace, marveling to herself, as she often did, at just how awesome and cool Rainbow Dash was. Then, as Dash got closer, Pinkie lowered her head down and gripped the small, round mirror in her teeth, then lifted it back up. She waited until Dash had reached the right distance, and then bent her head to tilt the mirror juuuuuust right. Rainbow Dash suddenly found herself completely blinded by a persistent flash of light, unable to see anything through the unexpected flare. It was like looking straight at the sun! She turned her head, tried to change her direction, but the light followed her. She couldn’t escape it, couldn’t see where she was going, and was completely knocked off her game. Too panicked and confused to concentrate, and unable to see up from down, Dash began to plummet downwards. No stranger to unplanned and violent landings (this was a rare occasion, having outside assistance for one of her spectacular crashes), Rainbow Dash yelled out, “Look out beloooooow!” Seeing that Dash was unhappily committed to her dive now, Pinkie tossed aside her mirror, picked up the soft, fluffy pink pillow from the ground beside her, and placed it on the other end of the wooden board. Rainbow Dash slammed down onto the pillowed plank, sending it instantly to the ground. As her disoriented eyes rolled about in her skull, she thought she heard through her swimming consciousness somepony yelling “Thanks, Rainbow Daaaaasssshhhh!” “Uhhhhbbbgghhrruuuhh,” she responded to the voice (whose owner wasn’t there any longer to hear it, anyhow), which meant something along the lines of, “You’re welcome. If you need me for anything, I will be right here, because I have just had quite a crash, such that I am not even quite sure at the moment where or who I am, and I don’t think I’ll feel like getting up again for several minutes. At least this pillow is comfortable.” Pinkie Pie hurtled through the air toward the orchard at a speed that Rainbow Dash might have envied had she not been watching stars spin round her head. Winona couldn’t stop her this time! During her flight, Pinkie had two profound thoughts. The first was, “Give me a fulcrum, and a place to stand, and a Rainbow Dash dropping at a breakneck pace along too steep a descending angle to pull up in time, and I shall strudel the world!” The second profound thought, which came only slightly after the first, was, “Trees are very hard.” Gravity ponderously peeled the pancaked pink pony from the small impression she had made in the tree’s bark several feet under the foliage she had been aiming for, allowing her to fall to the ground in a dazed heap. Winona, who had followed Pinkie’s flight on foot, gently placed herself under the pony and helped her to her feet. As Pinkie’s eyes spun wildly and her scrambled mind tried to piece itself back together, Winona gently led the stumbling filly to the muddy little ditch and laid Pinkie down in the sludgy earth to recover. --- From the desk of Pinkie Pie: PEER REVIEW Pinkie, as you requested, I’ve looked over your equations. I applaud your thoroughness in accounting for every possible variable; however, instead of assigning numbers to any of them, you’ve written down different sound effects. “Zip + Whoosh x (Whee - Zoom)” does NOT equal anything usefully related to a flight path. In addition, this trajectory of yours is just a doodle of yourself with an apple for a head. I’m sorry, but no amount of revision on my part is going to produce viable results from these. Sincerely, Twilight Sparkle --- Going the high road had been the right idea. The method had been the only problem. Pinkie had been too reliant on a simple tool for staying above Winona’s reach, and that had been the flaw. Fundamental sciences weren’t enough for this task. Pinkie Pie would have to employ high technology. She would need to be make the tool one with herself. She would use technology to amplify her abilities, make herself more than just a pony. Flesh and steel would join and work as one. Metal would amplify her strength, make her capable of feats no body born of nature could accomplish as it wrapped around equine muscles in unyielding support. Pinkie Pie would become part pony...and part machine. “Oooh, bouncy!” Pinkie exclaimed as she looked down at her four hooves, all of which had bed springs coiled around them. She gave a tentative hop, and when she came back down on the ground, the metal spirals around and below her hooves absorbed the force and propelled it back, sending her high into the air. “Wheee!” she exclaimed. Already a pro at constant hopping, what with it being her preferred mode of travel, Pinkie very quickly got the hang of how to control her jumps’ height and direction. She began bouncing her way toward Sweet Apple Acres. As soon as she got there, Pinkie knew she’d won. Winona looked at her approaching, hopping figure for a moment, then ran off in the direction of the barn being constructed. Doubtless Winona knew she was no match for this equine cyborg and was fleeing in despair. Each leaping bound, Pinkie could see the luscious, enthralling fruit grow closer to her grasp. First they were mere dots of red almost hidden within the overbearing green foliage. Two leaps, and they had form to her eyes, their call enhanced by clearer perception. Four hops later, and they were closer, close enough that Pinkie’s mouth began to moisten as her mind’s eye began to peel and cook them right where they hung on the trees. Just five more of these mechanical leaps and she’d have them. Four more. Three. Two. Three. Four. Five. Six. Realizing that the apples were now receding steadily from her constantly rising and falling vision, Pinkie Pie looked about in confusion, trying to find the reason why she was now bouncing backward. She was facing the right direction, she was leaning and directing herself properly, Rainbow Dash hadn’t whipped up any hurricane-force winds as payback for earlier...there was only one possibility. The machines had rebelled against her and were out of control. Reeling at the betrayal of her mechanical enhancements and panicking at the thought that her body would now be a tool of the machine uprising, Pinkie completely missed, in her struggles against the traitorous bed springs whose whims she now imagined herself helplessly subjugated to, the sight of a small brown dog behind her holding a red, U-shaped magnet in her teeth, who was backing up at exactly the same pace that Pinkie was hopping in reverse. As Pinkie called out heroic words of defiance against her supposed new machine masters and attempted to extricate herself from the coils (a difficult task while erratically bouncing through the air), Winona calmly made her way along what was getting to be a familiar path, finally stopping her trip at the same muddy ditch as before. As Pinkie continued thrashing, Winona jerked her head and let go of the magnet, tossing it into the mud below. The springs were compelled to follow it, and Pinkie them. Finally out of the air, Pinkie managed to extricate herself from her coily captors, and commenced with their comeuppance by crushing them into the crud as completely as she could. Breathing heavily both from exertion and from the frightening thought of how close Equestria might have just come to a mechanical rebellion, Pinkie Pie climbed up out of the muck. Back to the drawing board. --- Going above just wasn’t going to work. Pinkie Pie was familiar with the expression, “If at first you don’t succeed, try, try, try again.” This was why she was giving up on her overhead approach. First, she had tried the seesaw. Then she had tried again, with the springs. Neither had worked. Her next attempt had been to try something that was more familiar to herself--tying a bunch of balloons around her waist until they lifted her above the ground to about the same height as the treetops. This really had seemed like it was going to work, but it turned out that Winona was surprisingly handy with a blowpipe, for a dog. The final “try,” as it were, had been to get into her homemade flying machine and pedal her way through the sky to the orchard. Winona had been helpless to stop Pinkie Pie’s crazy contraption, but Pinkie had discovered that she was equally unable to accomplish her own goal in that situation--all four of her legs were necessarily preoccupied with pedalling, meaning that, though closer to her target than before, Pinkie was completely unable to actually reach out and knock the fruit down, or collect it from midair. She hadn’t even been able to grasp one in her teeth, for getting close enough to crane her neck to an apple would have meant getting her machine’s propeller caught in the branches. And she wasn’t going to have that; fixing the thing after the violent landing Gilda forced on it a little ways back had been quite a lot of trouble. After a few minutes of this (literally) fruitless endeavor, Pinkie had turned and flown away in defeat. Then, after carefully landing back in Ponyville, she had sought out the muddy ditch and dutifully rolled in it. It just didn’t feel like a proper failure without that part. Yes, the route above was a no-go. But that realization had only led to Pinkie Pie’s next brilliant plan. “Um, Pinkie, I still don’t really understand this,” Fluttershy quietly protested to the pony at her door. “It’s simple! I told you, the problem that I grapple is that I really need an apple, but doing that is hard when that dog’s always on guard, and she will be all day because AJ is away! So I gotta be sly if I’m gonna get by, because that stubborn poodle is keeping me from strudel!” Pinkie explained. “Do you need me to do the dance again?” “I understood that part,” Fluttershy replied. She wondered if she should clarify the nature of Winona’s breed for Pinkie, but decided against it, as it would mean having to talk more than necessary. And Pinkie probably wouldn’t be interested. It might even bore her. Fluttershy would hate to do that. Not to mention that Pinkie Pie might have better things to do at Fluttershy’s door than to talk with her about such things. Fluttershy would hate to impose. In fact, just continuing to talk at all might be inconveniencing her friend, which would be a terrible thing to do after Pinkie had come all the way to stand outside Fluttershy’s home. She should probably just stop talking completely. Pinkie Pie waited a minute for Fluttershy to continue, but the pegasus just stood there silently, looking vaguely uncomfortable. Finally, the earth pony said, “Sooo...what was it you don’t get?” “Oh! Well, I understand that you need the apples, and Winona won’t let you have them, but how can I help you with it?” “Easy! Just lend me Angel Bunny for little bit!” Hearing his name mentioned, Angel bounded over to the doorway and leaped up onto Fluttershy’s back, as she nervously replied, “Oh...I don’t know about that...I’m not sure that would be such a good idea for him...” “Awww, come on, please? Pretty please? With sugar on top? And a cherry? And whipped cream and sprinkles and nuts and icing and chocolate and honey-coated gumballs filled with marshmallow-dipped strawberry candy that fizzes on your tongue?” “It’s just...he has such a delicate constitution. It might be a little much for him...” Fluttershy insisted. Angel Bunny fancied himself something of a free-thinking rebel, yearning for independence from a dictator who perpetually held him prisoner in an iron hug. Seeing an opportunity for a reprieve from Fluttershy’s tyranny of affection, he raised a foot and began to rapidly thump it down against her back. “Oh,” Fluttershy exclaimed, looking back and seeing Angel’s glare, “I guess Angel wants to go along. But still...” “I won’t break him, I promise! I’ll take good care of him! And it’ll only be for maybe an hour, anyway. It’ll be fun!” Pinkie assured her cheerfully whilst hopping in place. “Well...” Angel decided the matter for himself by hopping down from his adoring overlord and out to stand by Pinkie Pie. Seeing this, Fluttershy said, “I guess it’s okay, then,” even as she looked less sure than ever about the situation. “Yay! C’mon, Angel, let’s go loot some fruit!” Pinkie exclaimed. “Just make sure Angel doesn’t exert himself too much. But do make sure he does get some exercise! And try to have him home in time for dinner. Don’t let him nibble on any unusual flora. Do you need a first aid kit? I can get one for you if you don’t have one with you. Remember to look both ways before you cross any roads, Angel. And don’t talk to strangers. Don’t spoil your dinner! Oh, but do make sure you stay well-nourished. Do you need to bring along a snack just in case? I’ve got a nice stalk of celery here. Maybe I should come so I can bring it along--” Thoroughly fed up, Angel jumped up, grabbed the door handle, and slammed it closed. There was a moment of silence, then Fluttershy’s muffled voice could be heard from within saying, with some resignation, “Have a good time.” Having secured her secret weapon, Pinkie Pie excitedly cried out, “To the orchards, chum!” and began hopping to Sweet Apple Acres, with Angel following her. --- “So here’s the plan,” Pinkie announced with authority. They were hiding in some shrubbery near the outskirts of the Apple family’s orchards. Pinkie was wearing a hard hat and staring with narrowed eyes intently at the apple trees so close, yet so far away. Angel was looking up at Pinkie with a thoughtful expression, considering how hard he would have to thump to cause any distress through her helmet. “I’ve tried going over, and it’s a complete No-Go, Joe. So now, we’re gonna go under! I need you to dig a tunnel from here to the center of the orchard. We’ll go right under Winona’s nose! And also the rest of her. Once we’re in, you can just dig right up to a tree. I’ll jump out, apple-buck it real quick, and jump back down. All the apples will fall right into our tunnel’s hole! And even if Winona passes by, we’ll be out of sight! It’ll be one sweet, juicy haul! Are ya up for it, partner?” Angel contemplated this for a moment, then stuck out one paw, palm up. He crooked it toward himself a couple times. “What? Your cut? You wanna get paid for this?” Pinkie exclaimed. Angel nodded. “Um...I’ll throw you a party some time?” As though she wouldn’t, anyway! Angel shook his head. “Well...I could owe you a favor! Like a free Pinkie Pie Prank on anyone you want!” This merited some consideration, but in the end, Angel rejected this offer, as well. He was quite capable of causing others distress on his own. “No? Hmm. Ooh, I know! How about I give you some of the apple strudel I’m going to make with the apples you help me get?” Angel’s eyes lit up. While he usually was more interested in raw vegetation, filling up on sugary baked treats would spoil his dinner without fail and bother Fluttershy the fussbudget. That would show her! What, exactly, it would show her would be anypony’s guess, but Angel Bunny was too caught up with the idea of asserting his independence to mind the details. He nodded his assent. “Alright, it’s a deal, partner!” Pinkie proclaimed, giving Angel a hearty hoof/pawshake. She didn’t let him know that she planned to make enough to share with her best friends and their families, so he would have gotten some, anyway. After issuing a quick frown disapproving of the vigor of Pinkie’s shake, Angel leaped up, did a flip at the apex of his hop so that he faced the ground, and dove into the soil, his paws becoming a blur of frenzied motion as he dug, displacing dirt at a rate any Diamond Dog would desire to duplicate. Pinkie giggled and hopped into the hole after the rabbit problem child. Once involved in tunneling, progress was made at a steady pace, quickly enough that Pinkie had to stay in motion to keep up with her diminutive digger, but slowly enough that she could do so with a relaxed trot. She did not have much to do, save shine her helmet’s light about and take in all the sights that dirt, rocks, soil, roots, earth, minerals, and loam could provide. While her professional knowledge of stones allowed her to hold an interest in the scenery much longer than one might have expected, she eventually became bored, and decided to engage her companion in one of her favorite activities: talking. “Wow, look at that root there! Talk about twisty! It just starts there and goes loopy-doopy over there. Loopy-doopy-whoopy-whoo! Mmm, I can’t wait to get those apples. So sweet and juicy...maybe I’ll have a few before I start the strudel, just to get a taste! Applejack sure is lucky. She gets to eat as many apples as she wants every day! Of course, she has to work hard for them, but that’s what we’re doing now! Well, that’s what you’re doing now, at least. I was working pretty hard earlier for them, though, let me tell you! Oh! In fact, let me tell you! There I was, all set to get some apples, when I heard this growl, only I didn’t think it was a growl at first...” As Pinkie Pie’s prattle persisted pointlessly, Angel Bunny’s expression descended deeper and deeper into great irritation. “...and so that’s why going over didn’t work. But now we’re going under! Winona won’t be expecting this, I bet! How close are we, anyway? Are we almost there? Are these roots over here some of the apple trees? They must be!” Pinkie’s bearings were actually fairly accurate. Up on the surface, Winona was watching, with mild interest, a line of overturned and disrupted ground pass her by on its way to the heart of the orchard. Back underground, Angel Bunny was gritting his teeth in aggravation as his pink partner continued to assault his ears. “Did you know Applejack’s family names all their trees? I could never think of names for them all! I mean, what do you name a tree? I guess I could think of a few, though. Like Barkus Aurelius! Or Stick Van Dyke! I should really write these down in case I ever start a garden some day.” Angel’s eye was twitching in agony. The glare he shot at Pinkie Pie could have curdled milk. Unfortunately for him, Pinkie Pie was no dairy product, and continued unabated. She had now decided to assist him with the digging. Her “help” consisted entirely of advice and backseat bulldozing. “Hm, that side over there’s looking a little uneven. You might want to touch it up a bit. Careful not to get tangled in that root there! You’ll be sure to wash your paws before you eat the strudel, right? Remember to pace yourself! Slow and steady wins the race! Or at least places fifth, which is still pretty good.” It went on this way for several more minutes, with Angel Bunny’s face contorting into various visages of extreme vexation as Pinkie continued to advise him with statements like, “Watch out for tomatoes with goggles, those guys’ll getcha good!” and “If you see a sign for Chevalbuquerque, make sure to take a left!” Angel motored his paws as fast as he possibly could, desperate to reach his target and be free of this irritating quadruped as soon as possible. Finally, just as Angel was starting to seriously contemplate gnawing his own ears off, he reached the destination he wanted, and dug his way up to the surface. He hopped out, followed by an ecstatic Pinkie Pie. Pinkie’s feeling of triumph ebbed a bit as her eyes adjusted to the light. Something seemed slightly strange about this setting. “That’s strange. I thought the orchard had more trees than this! All that’s here is that muddy little ditch I keep falling into,” she remarked in confusion. Angel hauled his hind leg back, and let’er have it. Propelled by the righteous kick, Pinkie went sailing into the mud. Angel then brushed his hands off, satisfied he had made his point, and hopped off. --- From the desk of Pinkie Pie: IN CASE OF GARDEN Barkus Aurelius Stick Van Dyke Dwight K. Root Branche DuBois Forest Stump Lee Van Leaf Adrian Trunk Sap Brannigan Fluttershy --- Pinkie Pie had finally figured out what she’d been doing wrong. This whole time, she’d been using the wrong tactics. Her plans thus far had been based on conventional wisdom and strategies, ideas that any normal pony could perceive as logical for avoiding conflict--distraction, staying out of reach, going in from below. Anypony would agree that these were good methods. But Pinkie Pie was not anypony. Pinkie Pie’s strengths were the unexpected, kooky, and fun. She couldn’t expect success by using just anypony’s old tactics. It was time get those apples, Pinkie Pie Style! Pinkie peered out from behind a large rock at the orchard just a little ways off. Every time she saw it, those apples got more beautiful, more luscious, more delectably desirable. She was starting to see the appeal of Spike’s preferred diet, because by this point, those apples sparkled like gemstones in her eyes. And this time...this time they would be hers. Even that troublesome dog, who was right now sitting in Pinkie’s line of sight with Granny Smith (who was enjoying her daily constitutional), would not stop her this time. Pinkie Pie chuckled deviously to herself as she observed the small bottle in front of her. Ah, the ever-faithful invisible ink. One of her preferred tools for pulling pranks, Pinkie had often used the contents of this bottle to annoy her friend Twilight Sparkle, cause major mayhem and bureaucratic mental meltdowns at Mayor Mare’s office, and even once to help Spike and Twilight fool Princess Celestia herself (who, thankfully, had a mischievous side, and appreciated the trick for the good fun it was). Now it was time to put her pranks to use for more practical purposes: purloining those plump, prized apples! Pinkie took the top off the bottle, lifted it above her head, and dumped the container’s contents all over herself. Winona couldn’t stop what she couldn’t see! Pinkie began to rub the ink all over herself, so that no part of her would be left uncovered when the ink turned her invisible. This actually worked, for some unfathomable reason. Pinkie admired herself in the small mirror she had brought with her. Or rather, she admired the fact that she couldn’t admire herself in it. Head to hoof, front to flank, Pinkie Pie was completely invisible. Grinning, Pinkie gripped her bushel basket in her teeth, and trotted with carefree stealth toward the apple trees, taking a route that would lead her directly past Winona, just because she could. As Pinkie approached, Winona’s ears went up, and her nose twitched. She took her attention away from watching Granny shuffle along, and turned to locate the coming intruder. She saw nothing, however, save a floating bushel basket. Yet her ears and nose told her that Pinkie Pie was somewhere in front of her, had to be--no pony else had the same bouncy gait, or the same scent of a dozen different forms of sugar mixed together. Winona gave a confused growl in the direction where some of her senses thought Pinkie Pie was, unsure of what was going on but not liking it one bit. But this utterance was too perplexed, too lacking confidence to stop Pinkie this time. Hearing Winona’s growl, Granny Smith turned to see what all the fuss was about. She took in the sight of the floating basket, and Winona’s reaction. Her eyes widened, and she shrieked, “Lands’ sakes alive of mercy! The dogs always know! Somepony help! It’s a COLTERGEIST!” “A what?” Pinkie asked around the basket rim in her teeth, having stopped at Granny Smith’s outburst. “We’re bein’ haunted! Help! Help!” Granny wailed. In the blink of an eye, three small ponies zoomed up to the distraught elder, seemingly from nowhere. All three were wearing loose-fitting beige flight suits, and had bulky, black, technological doohickey-adorned backpacks strapped to their backs. “CUTIE MARK CRUSADERS PARANORMAL EXTERMINATORS!” all three proclaimed, drowning out Granny’s cries and Winona’s growls with an obnoxious quantity of volume. “Don’tcha worry ‘bout a thing, Granny! We’ll take care’uh this!” Apple Bloom reassured the Apple family elder. “Ma’am, for your own safety, we’re gonna have to ask you to take your grandmother and evacuate to a safe location while we handle this infestation,” Scootaloo informed Winona with an official air. “Yeah, trained professionals only,” Sweetie Belle added. The young fillies surrounded the levitating bushel basket, and thus Pinkie, on three sides while Winona led Granny away. They glared fearsomely at the space around the basket, occasionally saying things like “Grr!” and “We’ve got you now, ghost!” Pinkie Pie was totally at a loss for what to do at this point, and just stood there, watching each of the fillies and wondering what her best course of action would be. After a few minutes of this, the Crusaders looked at each other blankly. “Now what?” Scootaloo asked. “I dunno. Check the book,” Apple Bloom suggested. Sweetie Belle set a large book titled PinTobin’s Spirit Guide on the ground and scanned some of its pages. “It says here that we need to subdue the spook with our Oaton Packs.” “Oh, is that what this thing’s for? I was wondering,” Scootaloo remarked, gesturing to the blocky accessory on her back. “How do we use them?” Apple Bloom asked. Sweetie Belle shook her head. “I don’t know.” The girls looked at each other, then at the “ghost,” then back at each other. After a moment, Apple Bloom took off her pack, held the strap in her teeth, and swung it at the transparent Pinkie Pie. It connected with Pinkie’s left leg with a “thwump.” “Ouch!” exclaimed Pinkie, rearing back in response. The movement and opening of her mouth set the bushel basket into the air, and it came down over her head as she rubbed the spot where she’d been hit. The three fillies grinned at each other. Sweetie Belle and Scootaloo unslung their packs. “Ow! Oof! Ouch! No! Ack! Stop! Yow! Quit it!” Pinkie yelled as she ran away, the Cutie Mark Crusaders following her and buffeting her as they ran, the basket on Pinkie’s head giving them a clear target area for their phantom. Sweetie Belle hummed a catchy tune as she ran, which she assumed would somehow help with the process of ghost busting. Pelted with attacks from her enterprising little friends, Pinkie ran on auto pilot, relying on her subconscious to bring her somewhere safe as she twisted and dodged as well as she could. Of course, given how often she had been to one location that day, it was no real surprise where she unconsciously led herself to. Luckily, as she stumbled over the edge of the ditch and fell into the crud below, the basket fell from her head, and lay still on the ground several hooves away. The Crusaders swung their packs around it, but hit nothing. “Hey! I think we got it!” Apple Bloom exclaimed. “Take that, ghost!” Sweetie Belle admonished their imagined opponent. The three girls tore off their flight suits and examined one another’s flanks. They simultaneously groaned, “Nothing!” “Let’s go back to the farm. Maybe there’ll be something else we can try there,” Scootaloo suggested, and the three of them left. Pinkie pulled her invisible head out of the muck. The mud clung to her sloppily, outlining her face as she declared, thoroughly vexed, “OOOOOkay, that does it. No more Miss Nice Pony!” It was time to break out the big guns. --- Ponyville saw very little of Pinkie Pie for the rest of that day, and the entirety of the next. Here and there, a few witnesses might have recalled seeing her moving through the town occasionally, weighted with boards of wood, tools of all kinds, sheets of metal, colorful paper, ribbons, and countless odds and ends. The builders working on the new Apple family barn saw the most of her, as a great many of the items she carried through town happened to be their own materials and implements for the construction they were currently engaged in. The contractor ponies were all local workers, however, and resigned themselves to the loss of these items, being familiar enough with Pinkie Pie not to attempt to stop her when she had that singular glint of determination in her eyes. But though she might not have been often seen, Pinkie’s presence was nonetheless made known all day and aggravatingly late into the night as a cacophony of the sounds of creation brazenly issued forth from behind The Sugarcube Corner. Hour after hour, Ponyville’s residents could hear nails being hammered, the sawing of wood, hinges creaking, planks being sanded down, and a general orchestra of miscellaneous noises as Pinkie Pie labored tirelessly, taking breaks only for the absolute necessities: food, drink, a paltry few hours of sleep, and ventriloquism practice. On the second morning after the one in which Pinkie had set her mind to having apple strudel, it was complete. The earth all around the Apple family property shook, as though quivering in fear of what approached. Birds flew from branches en masse, creating dark clouds of ill portent in their attempt to flee, while the various small animals that had been going about their daily business in the area rushed in a knee-high stampede to seek refuge over at Fluttershy’s cottage. Even the mighty sun, symbol of Queen Celestia’s regal and divine power, seemed to shrink away, blocked from vision by the sheer size of Pinkie Pie’s creation. Ponderously the gargantuan rolled forth, its measured pace only adding to its intimidation, communicating to any who should see it (and who could not?) that it had no need for greater speed, for there was nothing that could halt it. Sure, some might argue that it was a touch of overkill for a single guard dog, but when you absolutely, unequivocally have to get by, nothing quite beats a siege tower. Adorned with colored construction paper, balloons, ribbons, glitter, and all other manners of festive decorations and armed with surface-to-air pie catapults and enough fireworks and smoke machines to make the so-called great and powerful Trixie jealous, the monstrosity rolled onwards by Pinkie Pie Power alone--which was to say, Pinkie Pie power-trotted on a treadmill located about midway up the contraption, right around the giant carved cupcake on its front, and that, in turn, moved the wheels at the bottom along. Joints creaked, great wooden wheels tread the grass, theatrical flames shot from the paper-mache dragon at the top, and sweat beaded at Pinkie’s brow as she relentlessly marched. Those apple trees were getting closer. Those apples were getting closer. That strudel was getting closer. Closer. They’d be all hers. As many apples as she wanted for all the strudel she could eat. Just a little more and... “Whoa, nelly! What the...?” Pinkie’s ears perked at hearing a familiar voice. She hopped off the treadmill, bringing her war machine to a halt, and looked down to verify the speaker. Standing below next to an empty cart was Applejack, gazing upwards at the siege machine with her mouth slightly agape. “Applejack! What are you doing here?” Pinkie called down in confusion. “Uh...I’m here to buck apples? On account’uh that’s what I do every mornin’ round this time?” Applejack called back up, still taking in Pinkie’s colossal device with a fairly blankly inquiring expression. “But I thought you were in Fillydelphia, delivering apples!” Pinkie exclaimed. “Yeah, I was. Darn good thing, too; some of the pony folks there were gettin’ powerful hungry. We got back last night,” Applejack explained, examining the battering ram part as she did. “Ohhh, okay. Welcome back!” Pinkie said excitedly as she waved. “Er, thanks, Pinkie. Good to be back home.” Applejack eyed some of the anti-personnel streamer launchers for a few silent moments, before finally saying, “Uh, Pinkie Pie?” “Yes, Applejack?” “What in tarnation is goin’ on here?” --- Things had turned out well, all in all. Sorry that there had been a misunderstanding, Applejack had been more than happy to let Pinkie Pie collect as many apples as her heart desired, and had even let Pinkie go the rest of the way to the orchard in her siege tower, since Pinkie would have hated not to get some use out of it for all the work she put into it. Applejack even helped Pinkie to bake the strudel, though she attempted to temper her kindness with an admonishment to Pinkie about the virtues of patience. The conversation didn’t quite go as the orange equine would have expected, however. “Ya know, if you’d just waited for a couple days, instead of tuckerin’ yerself out tryin’ again and again over something ya just couldn’t get, you could’ve saved yourself a heap’uh trouble and just let me tell Winona to move aside when I got back home, Pinkie,” Applejack told her while rolling out some dough. “I think y’all need to learn some patience.” Pinkie looked up in surprise from the recipe book she had been perusing. “But, AJ! I WAS patient! Super-duper patient!” Applejack frowned. “How do ya figure that? It sounds to me like there weren’t twenty minutes of the last two days that you weren’t makin’ for mah apples and gettin’ chased around by Winona,” she replied. “Exactly!” Pinkie Pie exclaimed. “I stuck with it all that time! I could have just given up and found something else to do, but I didn’t! I kept trying and trying as hard as I could, no matter how many setbacks or how much mud tried to stop me. If I wasn’t patient, I wouldn’t have kept trying. I would have just given up and gone home. I’m sure I don’t need to tell YOU how patient you have to be to do hard work, to keep trying for something in spite of failing the first few times!” “Uh...w-well, yeah, I guess so...I’d never get anything done around the farm if I wasn’t patient and didn’t stick to it,” Applejack admitted, thinking about the many tasks of her everyday life that were long, difficult, and required the kind of dedication to complete that many other ponies didn’t have the patience for. The ability to wait and abide in both action and inaction were essential to growing crops, raising livestock, and tending to the needs of a functional farm. Pinkie Pie wasn’t done yet, though. As she measured out some sugar, she continued to lecture. “I wanted apple strudel a lot! It was all I could think about this whole time! I couldn’t stop imagining how great it would be to sink my teeth into it, and share its delicious yummy-ness with everypony I know! And when you want something that much, isn’t it worth it to try as hard as you can to get it? If I just up and quit the first time I got a little mud on my face, and the rest of me, then it just wouldn’t be the same when I finally got my strudel. Sure, I could have just waited for you to give me the apples, and the strudel would have turned out fine. But this strudel we’re making now I know I earned, because I kept at it and never gave up! Even if I failed in the end, I just know this strudel is going to be better than it ever could have been before, because I gave everything I could to get it!” Applejack rubbed her head with her hoof, rolling her eyes back in thought as she answered, “Yeah, I guess I can understand that...that satisfaction ya get from seein’ the fruits of your labors is a mighty fine feeling.” Pinkie nodded as she divided and cored the apples. She concluded, in a very satisfied way, “Yup! So always remember, Applejack, as long as you’re patient, sooner or later good things will come your way. It’s a good lesson for you to take from all this!” Applejack looked at Pinkie for a few moments with mildly indignant annoyance, then sighed and went back to rolling the dough. --- With the aid of the most skilled pony in all of Ponyville at baking (and most other things), the confection turned out better than even Pinkie’s idolizing imagination had hoped. More than enough was made for all of Pinkie’s friends and acquaintances (which was to say, all of Ponyville), and she shared it happily with everypony--including Winona, for Pinkie Pie held no grudges. Finally, Pinkie’s particular palate’s preferences were satiated. The builders, bolstered by Pinkie’s baked treats, quickly finished the Apple family’s barn. It was almost as though the parasprites had never devoured it to begin with. In fact, much to Applejack’s dismay, it was too identical to its previous incarnation--thanks to many supplies having been pilfered for use in construction of Pinkie’s siege tower, the roof was almost exactly as saggy and rundown in the new barn as it had been in the old one. It looked like she would just have to rely on her sales at the upcoming Grand Galloping Gala to fix it, as she had been planning before. Cup Cake and her husband experienced a nice bit of bonus business for their bakeshop. Although Pinkie insisted on giving the strudel away for free to everypony who came by the shop for it, the increased traffic still resulted in several extra customers who bought other treats to enjoy alongside their strudel. The extra revenue helped Mr. Cake to sleep peacefully that night...since he would only realize the next morning that Pinkie had used The Sugarcube Corner’s own inventory in creating her confections, and the cost for the ingredients slightly outweighed the extra business’s profits. Apple Bloom and her friends did not receive their Cutie Marks that day from their amateur ghost removal services. In fact, they did not discover their special talents at all that day, despite their many attempts to do so, and the fact that they actually met with some success in the field of rabbit retrieval. Angel Bunny received karmic justice for his betrayal when, after a mere hour of frollicking freedom, he was apprehended by three youths who knew he was out past his curfew, and, though he fought fiercely all the way, brought back to Fluttershy’s cottage. Seeing Angel return completely covered in dirt without his intended pink chaperon, Fluttershy had grossly misinterpreted his grimace to be caused by the hardships he had no doubt been through, and not seething frustration at being once again in her care. She had pledged to never again let him wander without her safe supervision. Yes, all was well again with Ponyville. Appetites were sated, misunderstandings cleared up, conflicts ended amiably, and the daily status quo returned. There was really only one thing left to do to conclude this adventure... “Dear Princess Celestia, Hi! It’s me again! And boy, did I ever learn a biiiiig lesson on friendship today! Today I found out that sometimes, you can really, really, really want something, so much that it seems like the most important thing in the world! But just when you think you have it, a dog that you thought was your friend can get in your way and keep you from it, no matter how hard you try to get around her. But the important thing is to keep trying, until you build a big siege tower that the dog can’t stop, or the dog’s owner comes by and makes her leave you alone. Then you can have all the apples you want! Yours truly, Pinkie Pie” Pinkie set down her pencil, then rolled up her scroll. She turned to the small alligator behind her. “Okay, Gummy, it’s done. Send it to Princess Celestia!” She tossed it to him, and Gummy caught it within his ineffective mandibles, as always. And, also as always, he set to the methodical work of chewing it up into soggy shreds, which Pinkie somehow had gotten into her head would convey it to Celestia in the same fashion that Spike’s magical fire breath would. Satisfied that Celestia would soon be marveling at the new wisdom Pinkie had come to know from this adventure, the pony went downstairs for another serving of strudel. > Polskie Tłumaczenie / Polish Translation > -------------------------------------------------------------------------- Sweet Apple Capers [PL] przekład: aTOM korekta/prereading: Zodiak, Jacek, Jet.Wro, Dziękują za wielkie tłumaczenie! --------------------------------------------------------- Kiedy Pinkie Pie przebudziła się tego ranka, została od razu uderzona przez niesamowity pomysł, obezwładniającą myśl, która miała pokierować jej czynami w sposób cechujący się taką samą intensywną pilnością i dyktowaną przez poczucie obowiązku starannością, co misja od samej Księżniczki Celestii. W tej sprawie nie mogło być mowy o żadnych dystrakcjach, wahaniach czy kompromisach - jedynie czysta, niczym nie zmącona wydajność. Strudel jabłkowy. Gust Pinkie zwyczajowo obejmował wszelkiego rodzaju słodkie wypieki, cukierki, babeczki, oranżadę, et caetera. Im więcej cukru wepchano do danej rzeczy w czasie jej tworzenia, tym bardziej Pinkie ją kochała. Lecz kiedy powoli budziła się tego ranka, będąc przyjemnie wyciągnięta z krainy snów przez delikatne promienie jutrzenki oraz znajome, natarczywe gryzienie przez Gummy’ego jej prawej tylnej nogi, myśli klaczy całkowicie zajmował strudel. Pyszny, cudowny jabłkowy strudel, ze złocistym, puszystym wierzchem, posypanym odrobiną cukru-pudru oraz być może nutką cynamonu, kryjący pod sobą ciepłe, lepkie nadzienie z posiekanych jabłek oraz ich soków, dzielących smak z chrupkimi, ale nie twardymi orzechami włoskimi oraz kawałkami migdałów, tak drobnymi, że można by ich w ogóle nie dostrzec, gdyby nie bogaty, orzechowy posmak, jakiego dodawały całości… A być może nawet znalazłoby się tam miejsce dla kilku suszonych żurawin, pomarszczonych, ale pulchnych i soczystych po gorącej kąpieli w gęstym, jabłkowym nadzieniu, dodających całemu wypiekowi tego nieco cierpkiego posmaku, który przesyłał przez całe ciało dreszcze rozkoszy. Jako że Pinkie Pie nie należała do kucyków, które kiedykolwiek kwestionowałyby swe zachcianki, a te pyszne myśli tańczyły w jej głowie równie energicznie, jak ona tańczyła właśnie w swym pokoju, nie widziała żadnego powodu ku temu, by zmieniać swoje podejście. A skoro już o zachciankach mowa, oto nadciąga kolejna! Dlaczego miałaby zatrzymać całą radość dla siebie? Przecież najlepsza zabawa zawsze odbywała się w gronie przyjaciół. Przyrządzi tyle strudla, by starczyło dla wszystkich! Dla niej, dla jej najlepszych przyjaciół, dla państwa Cake, Spike’a, pani burmistrz i każdego innego mieszkańca Ponyville, jeśli czasu starczy! Mając już ustalony plan dnia, Pinkie zbiegła po schodach z prędkością, której nie powstydziłaby się sama Rainbow Dash. *** - Że co?! Jak to nie ma jabłek?! Pinkie Pie osłupiała. Jakim cudem cały Kącik Kostki Cukru mógł być wyczyszczony z jabłek? Czy już je wszystkie wyprzedali? Różowa klacz zrobiła tylko jeden, krótki przystanek na swojej trasie do cukierni, aby odwiedzić butik Rarity, gdzie spodziewała się zobaczyć rezultaty swego najnowszego dowcipu. Ale kiedy ustaliła, że krawcowa nadal nie przemieniła się w wilkołaka, ruszyła prosto do cukierni państwa Cake, aby móc od razu zabrać się do robienia pysznego strudla, na którego samą myśl ciekła ślinka… a teraz okazało się, że nie mieli jabłek? Pani Cake pokręciła głową z zaniepokojeniem, wyglądając przez otwarte okno sklepu. - Przykro mi, ale nie mieliśmy jeszcze okazji, aby uzupełnić ich zapas. Applejack nie pojawiła się też w ciągu ostatnich dni z żadną dostawą, więc… ojej, zaraz zawiesi to do góry nogami. Przepraszam! Cukierniczka szybko wybiegła na zewnątrz, zaś przez okno można było dotrzeć, jak zaczyna wołać do kogoś nad nią. Widząc wyraz zamętu na twarzy Pinkie, pan Cake zaczął tłumaczyć zza lady: - Pegazy zajmujące się renowacją właśnie przyniosły nowy szyld - (stary został zjedzony) - ale kucyk, który ma go założyć… cóż... Jednakże to nie reakcja pani Cake była przyczyną konfuzji Pinkie. Różowa klacz mogła bez trudu dostrzec parę szarych kopytek, wiszących za oknem, a nie trzeba było geniusza by domyślić się, do kogo one należały. Pinkie pokręciła głową. - Ale co z jabłkami? Dlaczego Applejack przestała je sprzedawać? Muszę zdobyć kilka! Mam rozpaczliwą potrzebę strudla! - Eee, nie wiem - odparł pan Cake, zastanawiając się, czy być może to będzie jego głównym problemem dzisiejszego dnia. - Nie widziałem jej, odkąd skończyły się poprzednie zapasy. - W takim razie sama się dowiem! - obwieściła Pinkie, stając wysoko na tylnych nogach i unosząc stanowczo prawą przednią. - Jedno jabłko dziennie trzyma doktora z dala ode mnie! I nawet mimo tego, że go lubię, bo jest śmieszny, a ta jego niebieska budka jest idealna do zabawy, to i tak nie mogę tego tak zostawić. Lecę na farmę Applejack, natychmiast! Wio, Pinkie! Pan Cake, który miewał problemy ze snem spowodowane zamartwianiem się o to, iż zyski z jego cukierni były nieustannie uszczuplane przez pewną różową klacz ziemną, nie miał nic przeciwko jej wyjściu. *** Gdy Pinkie Pie dotarła na farmę rodziny Apple, zastała ją wręcz buzującą od aktywności. Budowlańcy zdawali się być wszędzie, zaś dźwięki młotów, pił, wierteł, krzyki poleceń i ogólny łomot zawzięcie walczyły o miano najgłośniejszego, przy akompaniamencie licznych konwersacji w tle. To nie było w żadnym wypadku zaskakujące, jako że budowa nowej stodoły była z założenia dość głośnym zajęciem. Pinkie pozostała jednak obojętna na całe to zamieszanie i pokonała teren budowy wesołymi podskokami. Cała jej uwaga skupiona była na próbie znalezienia Applejack, a po części także nuceniu nowej piosenki o jabłkowym strudlu, którą właśnie układała. Tekst co prawda sprawiał jej nieco trudności (w końcu niewiele słów rymowało się z wyrazem „strudel”), ale wiedziała, że prędzej czy później coś wymyśli. W końcu znalazła poszukiwaną przez siebie klacz stojącą między kilkoma kucykami, które akurat nie zajmowały się stawianiem nowej budowli. Tuż obok nich znajdowała się zaś prawdziwa karawana wozów z jabłkami. - Hej, Applejack! - zawołała Pinkie podekscytowanym tonem, którego zwykle używała widząc jedną ze swoich najbliższych przyjaciółek. Applejack zdała się jej nie usłyszeć, pochłonięta mówieniem do swojej lojalnej psiny, Winony. - Liczę na ciebie, Winona - mówiła farmerka, spoglądając na swojego zwierzaka. - Masz pilnować sadu, póki nie wrócimy. Te wszystkie kucyki wyglądają na miłe i pracowite, ale dostają już odpowiednio dużą zapłatę za odbudowanie stodoły… właśnie, muszę pamiętać, żeby przeprosić babcię za upieranie się, że dodatkowe ubezpieczenie od parasprite’ów nie jest nam potrzebne... W każdym razie, nie chcę, żeby któryś z nich podkradał nam jabłka na swoje drugie śniadanie. Pilnuj po prostu, żeby nikt nie zabrał tego, co do niego nie należy, dobrze? Zwłaszcza że nie wiemy, czy nie będziemy potrzebować więcej, niż to co tutaj mamy. Winona zaszczekała i zamerdała ogonem. Podskoczyła w górę, polizała twarz Applejack i pobiegła w stronę drogocennych drzew należących do rodziny Apple. Pomarańczowa klacz odwróciła się w stronę swojego brata i siostry, stojących obok. - Wszystko gotowe, Big Mac? Jesteśmy już spóźnieni! - Taaak, mamy już wszystko. - Applejack! Hej! - zawołała znowu Pinkie, znajdując się już blisko przyjaciółki. - Świetnie. Teraz tylko powtórzę wszystkim, co mają robić, i możemy ruszać. Apple Bloom, masz zostać w domu razem z babcią, póki nie wrócę, jasne? Jeśli będzie potrzebowała, żeby jej w czymś pomóc, masz to zrobić. Jak chcesz się bawić ze swoimi koleżankami, to będą musiały przyjść do ciebie. Kiedy mnie i Big Maca nie będzie, masz być panią domu. Um, zaczynając od teraz. - Applejack! Halo! - zawołała znowu Pinkie, stając obok drugiej klaczy. - Nie ma sprawy! - Mała klacz przytaknęła ochoczo, gotowa spełnić swoją nową rolę (a być może także zdobyć Znaczek za opiekę nad starszymi). - Applejack! AJ! Ju-chu! - wołała dalej Pinkie, skacząc dookoła pomarańczowego kucyka. Applejack westchnęła i odwróciła się w stronę swojego brata i pozostałych kucyków, które właśnie szykowały się do drogi. - Dobra, chyba wszystko gotowe. Teraz jeszcze rzućmy tylko okiem na mapę, zanim… - APPLEJACK! Pyszczek Applejack został przyciśnięty do znajomej, różowej twarzy, w czasie kiedy jej imię wbijało się w jej uszy. Farmerka odsunęła się i pokręciła głową, chcąc pozbyć się dzwonienia w uszach. - Ach! Czego chcesz, Pinkie? Spieszę się! - Och! No to nie będę cię trzymać! - odparła polubownie Pinkie. - Zastanawiałam się po prostu, czy mogłabym sobie wziąć parę pyszniutkich jabłek, żeby przyrządzić przepyszniutki strudel! Bo widzisz, zazwyczaj, kiedy wstaję rano, myślę coś typu: „Wszamałabym sobie babeczki!”, ale najwidoczniej dzisiaj rano musiałam mieć już dość babeczek, bo w głowie latało mi tylko: „Idź i zrób jabłkowy strudel, Pinkie!”, a w Kąciku Kostki Cukru jabłka ani śladu, no to była więc oczywista oczywistość, że przyjdę tutaj po parę jabłek, i oczywiście z chęcią przyrządzę trochę strucla także tobie, jeśli... - Wybacz, cukiereczku, ale nie da rady. Te wszystkie jabłka są już zamówione - wtrąciła Applejack. - Będziesz musiała zrobić coś innego. A teraz naprawdę muszę już... - Ale AJ, nie mogę zrobić jabłkowego strudla bez jabłek! Nie będziesz smakował tak, jak powinien! To by było jak ciasto marchewkowe bez marchewek! Albo bułeczki z cynamonem bez cynamonu! Wata cukrowa bez waty! - Pinkie zamilkła, kiedy na pokręconą autostradę jej umysłu wjechała nowa myśl, pędząc i wyprzedzając z oszałamiającą prędkością pozostałe. - A nie, zaraz! Wata cukrowa nie jest zrobiona z waty, racja? - Pinkie Pie, naprawdę nie mam na to czasu… - burknęła farmerka. Zmuszając się do przypomnienia sobie ubiegłotygodniowej katastrofy, dodała: - Pinkie, czy istnieje szansa, że te jabłka będą ci niezbędne do czegoś bardzo ważnego, jak na przykład ocalenia Ponyville? Różowa klacz usiadła i podrapała się w podbródek. - Noooo… nie sądzę… Znaczy, przychodzi mi do głowy jedna taka sytuacja, w której strudel byłby niezbędny do ocalenia naszego miasteczka, ale chyba dałoby radę po prostu pomalować wtedy Snipsa i Snailsa na metaliczny zielony i uzyskalibyśmy ten sam efekt... - Skoro tak, to przykro mi, ale nie możesz ich dostać, cukiereczku. Musimy je zawieźć do Fillydelphii… był tam nalot parasprite’ów i tamtejszym kucykom oberwało się tak samo mocno jak nam, zanim Księżniczka Celestia się ich pozbyła, i teraz zostali praktycznie bez jedzenia. Wysyłamy im awaryjne racje, bo nam się ostało dość sporo żywności, dzięki temu, że te paskudy zeżarły wszystko inne przez zaklęcie Twilight. Więc te jabłka są nietykalne - wyjaśniła farmerka. Widząc pełną rozpaczy minę przyjaciółki, uśmiechnęła się i poklepała ją po grzbiecie. - Nie smuć się, Pinkie. Nie wiem, czy nie będziemy potrzebowali więcej jabłek, ale chyba możesz sobie wziąć z sadu tyle, żeby ci starczyło na strudel. Tylko będziesz musiała je sobie sama zebrać. Pinkie momentalnie się rozchmurzyła i przytuliła ziemną klacz. - Świetniście! Dzięki, Applejack, jesteś najlepszejszą przyjaciółką na świecie! - Pinkie oddaliła się w radosnych podskokach, a farmerka w końcu mogła wrócić do ostatnich przygotowań przed wyruszeniem. *** Ponyville nie było małym miasteczkiem, ale nie wpływało też w znaczący sposób na życie w Equestrii. Nie licząc nieco większego zainteresowania ze strony Celestii (spowodowanego tylko tym, iż w mieścinie rezydowała jej wierna uczennica), Ponyville nie oferowało niczego, co przyciągałoby uwagę reszty kraju. Canterlot oraz Manehattan były dużymi miastami, Appleloosa powoli się rozwijała, Cloudsdale zajmowało się wytwarzaniem oraz kontrolowaniem pogody, a także organizowało zawody lotnicze. Wiele było w Equestrii miejsc, które zdobyły uznanie i sławę, lecz Ponyville było jedynie jednym z wielu miasteczek, skutecznie ignorowanych przez resztę kucykowej populacji. Jeśli jednak miałoby się stać z jakiegoś powodu sławne, to powodem tym najpewniej byłyby jego wspaniałe jabłkowe sady. Członkowie klanu Apple należeli do najbardziej utalentowanych oraz oddanych pracy farmerów w całej Equestrii. Posiadali oni dar zachęcania ziemi do wydania plonów, byli silni i pracowici, a także odznaczali się silnymi więziami rodzinnymi, z którymi mogła konkurować jedynie ich miłość do zwierząt oraz roślin. Miłość tak kultywowana i wspaniała, że te kucyki mogły równie dobrze nazywać się matkami oraz ojcami dla swoich drzew, krów, świń i wszystkiego innego, czego doglądali na swych farmach. W rezultacie, sady jabłkowe położone na całym tym terenie były bujne i sprawdzone, stanowiąc jedno z największych - a być może nawet największe - źródło jedzenia dla kucyków, a do tego bezsprzecznie najbardziej smakowite. Zaś ze wszystkich farm rodziny Apple, to właśnie ta znajdująca się pod opieką Applejack oraz Big Maca była jedną z najwspanialszych. Oczami każdego pegaza, któremu zdarzyło się tędy przelatywać, można było dojrzeć nieprzeniknioną masę koron drzew, zwarte morze listowia, falujące z każdym ruchem wiatru i kryjące w swych zielonych grzywaczach niezliczone ilości jabłek. Patrząc zaś oczami kucyka ziemnego bądź jednorożca, sad był niczym niekończący się tłum grubych, odzianych w korę wież, stale, lecz nie jednolicie rosnących w górę, z których szczytów wiły się na boki masy zieleni, mieszające i łączące się ze sobą, tworząc w ten sposób naturalne sklepienie. Czy ze względów praktycznych czy estetycznych, sad ten był, krótko ujmując, wyjątkowy. Pinkie Pie, rzecz jasna, miała to wszystko głęboko pod ogonem. Ona chciała tylko parę jabłek. Wrzuciłem ten opis, bo uznałem, że jest bardzo klimatyczny, no i może ktoś doceni też dzięki temu scenerię, skoro ta różowa franca najwyraźniej nie potrafiła. Pinkie kłusowała radośnie w stronę pierwszego dojrzanego przez nią drzewka, trzymając w pyszczku wielki kosz, który zagłuszał lekko jej nucenie. Klacz położyła pojemnik pod gałęziami jabłoni w miejscu, które uznała za nadające się do tego jak każde inne. Nie miała w zamiarze złapać od razu jak największej ilości jabłek, kiedy te spadną; jeśli któreś nie wpadną od razu do koszyka, zawsze mogła je potem pozbierać z ziemi. Nim jednak zdołała przyjąć odpowiednią pozycję do kopania drzew, stała się świadoma obecności kolejnego głosu, który dołączył do jej nucenia. Jednakże ten głos nie brzmiał dobrze. Było to prostu niskie, monotoniczne dźwięczenie, nie mające żadnego zamiaru dostosować się jej do jej własnej melodii tudzież tonacji. Uradowana, że ktoś chce nucić wraz z nią, choć nie do końca zadowolona z jakości jego wysiłków, Pinkie odwróciła się, by zobaczyć, z kim ma do czynienia oraz udzielić mu krótkiej lekcji muzyki. Zobaczyła za sobą Winonę, znajdującą się w odległości kilku kopyt od niej; psina stała na lekko ugiętych nogach, z uszami oklapniętymi na tył głowy. Jej oczy, zwykle świecące tak jasno przyjacielskim entuzjazmem, były pełne skupienia i zamglone wrogością. Do Pinkie dotarła nagle możliwość, że być może dochodzący od Winony dźwięk nie był nieudaną próbą dołączenia do nucenia piosenki, lecz najprawdziwszym, nerwowym warczeniem. - Um, cz-cześć, Winona - przywitała się różowa klacz, cofając o parę kroków. - Właśnie… właśnie chciałam zebrać… kilka jabłek… na strudel… M-może chcesz mi pomóc? Chętnie się z tobą… podzielę… wiesz… poczuj radość dzielenia, jak to mawiają… Winona nagle zaszczekała. Głośno i nieprzyjemnie. Pinkie podskoczyła ze strachu, a następnie zaczęła odruchowo uciekać. Psina ruszyła za nią, goniąc kucyka między jabłoniami i cały czas szczekając. - Czekaj, Winona! Mogę to wyjaśnić! - wykrzyknęła Pinkie, gdy jej spanikowany umysł uprzytomnił sobie, że Applejack nakazała swemu zwierzakowi pilnować, by nikt nie zbliżył się do jabłoni. - Applejack powiedziała, że mogę sobie wziąć kilka jabłek! Na strudel! Naprawdę! Winona wyraziła swój sceptycyzm dla tej historyjki poprzez ostrzegawcze kłapnięcie zębami tuż przed szaleńczo uciekającym zadkiem Pinkie. Różowa klacz przyśpieszyła. Fakt, iż Applejack uważała Winonę za doskonałego psa pasterskiego był w pełni uzasadniony, jako że psina była świetnie wyszkolona pod tym względem. Niezależnie od tego, czy chodziło o zgonienie stada oznaczonych byków, czy pojedynczego, przerażonego kucyka, mały czworonóg był ekspertem w zakresie kierowania swego celu dokładnie tam, gdzie chciał. Winona odbijała nieustannie w lewo i prawo, aby utrzymać ofiarę na prostym kursie, a także markowała zbliżenie się z odpowiedniej strony, jeśli chciała, aby goniony skręcił. Najważniejsze w tym wszystkim było utrzymanie celu zbyt spanikowanego, aby się tego domyślił - Winona była małym psem, niezdolnym do fizycznego pokonania większości ganianych przez nią stworzeń, więc siła jej szczekania musiała znacznie przewyższać siłę gryzienia. Drugą istotną rzeczą było utrzymanie celu w świadomości, że pościg był tylko i wyłącznie tym - pościgiem. Tak długo, jak długo uciekinier był przekonany, że Winona po prostu za nim goni, koncentrował się on jedynie na utrzymaniu jak największej odległości od niej. Gdyby zdał sobie sprawę, że to ona tak naprawdę kieruje jego biegiem, oparłby się jej staraniom. Na szczęście Pinkie Pie, choć nieustraszona w obliczu prawdziwie niebezpiecznych i strasznych rzeczy, była równie podatna na nagły, nerwowy zamęt jak każdy inny kucyk, i bezbłędnie podążała za sygnałami Winony. A nawet lepiej - przez większość pościgu cwałowała ona z łbem odwróconym w stronę swej prześladowczyni, nie patrząc, dokąd biegnie. Nawet się więc nie zorientowała, kiedy, pędząc na oślep, wpadła prosto w niewielki, śliski i błotnisty rów, przez który płynął wąską strużką strumyczek. Winona powoli i dumnym krokiem zeszła w dół koryta, uradowana widokiem rezultatu swoich działań: zuchwały imprezowy kucyk, osadzony w środku grząskiego bagna, z grzywą splątaną błotem. Psina zaszczekała sympatycznie i polizała kilka razy twarz Pinkie, aby pokazać, że nie żywi wobec niej żadnej urazy. W końcu Winona lubiła Pinkie. Była śmieszna. Następnie mały zwierzak odwrócił się i ruszył z powrotem do sadu. Pinkie wydostała się z bagna, mamrocząc pod nosem coś o złośliwie złośliwych kundlach, które były nieposłusznymi nieposłuchaczami. Cóż, potrzeba było ZNACZNIE więcej, żeby powstrzymać Pinkie Pie. Jeszcze zdobędzie te jabłka! - Skoro tak chcesz się bawić, Winona, to się zabawmy! *** Pani Cake powiedziała kiedyś Pinkie, że najprostsze pomysły są najlepsze. Cukierniczka doradzała wtedy Pinkie, aby ta trzymała się danego jej przepisu na ciasteczka czekoladowe i nie próbowała eksperymentować z dodatkowymi składnikami. I choć różowa klacz postanowiła mimo wszystko trzymać się wtedy swojego planu i stworzyć pierwsze w Equestrii - i ostatnie, jeśli pani Cake miała w kwestii coś do powiedzenia - ciasteczka z jalapeño, zrozumiała kryjącą się za tymi słowami mądrość i po dziś dzień ją pamiętała. Prostota przede wszystkim. I właśnie z tego powodu ubierała teraz grymaśnego aligatora w mały frak. Dystrakcja - taka była nazwa tej gry. Pinkie Pie chichotała i chachała, kiedy mozolnie wciskała czarny strój wieczorowy (kompletny frak, rzecz jasna - ten plan wymagał tego, co najlepsze!) na Gummy’ego, od czasu do czasu przerywając swoją pracę, aby pogłaskać go w głowę bądź uroczo przytulić, pomimo - czy też z powodu - jego wiercenia się i prób pochłonięcia w całości lewej przedniej nogi klaczy. Pinkie zdołała już odziać swego podopiecznego w koszulę, spodnie, pas, skarpetki, krawat, spinki do mankietów, rękawiczki oraz cylinder (przymocowany cienkim drucikiem, owiniętym wokół głowy Gummy’ego). Kiedy założyła w końcu marynarkę, pozostał już tylko końcowy akcent: czarno-białe, skórzane buty do stepowania. Pomysł ten narodził się w jej głowie po upokarzającej kąpieli błotnej, jaką sprawiła jej Winona. Pinkie wróciła do domu, aby wziąć kolejną kąpiel, tym razem z udziałem wody i mydła, oraz by obmyślić plan przemknięcia się obok stróżującego psa. I właśnie wtedy, gdy tak leżała w wannie, zanurzona w ciepłej wodzie, uderzył ją przebłysk inspiracji: Ciało zanurzone w wodzie traci na ciężarze tyle, ile waży wyparta przez nie ciecz! Co ważniejsze jednak, zabolała ją łopatka, a Gummy wynurzył się spod wody, zaciskając swoje miękkie żuwaczki idealnie na szyi Pinkie. Wtedy też miłośniczka imprez wszelakich uświadomiła sobie, iż może wykorzystać swojego zwierzaka celem odwrócenia uwagi Winony, by móc w międzyczasie wykraść kilka jabłek. A cóż mogło przykuwać uwagę bardziej niż stepujący aligator? Nawet niebanalny umysł Pinkie Pie posiadał dostateczny kontakt z rzeczywistością aby zdać sobie sprawę, iż takie widowisko byłoby po prostu zbyt zajmujące, by móc oderwać od niego wzrok. - Eureka! - wykrzyknęła, chwytając Gummy’ego i pędząc w stronę sadu. - Doskonale! - wykrzyknęła znowuż, ukończywszy nakładanie na tylne kończyny małego gada najważniejszego elementu planu, czyli wydających stukliwie stukający dźwięk butów. Chwyciła Gummy’ego i przyłożywszy jedno nadpęcie do czoła, poczęła obserwować teren sadu, skryta w jednym z większych krzaków na jego obrzeżach. Winona siedziała na zadku w niedalekiej odległości od nich, kręcąc powoli głową i śledząc cały perymetr. Psina stopniowo zataczała koła wokół całego sadu, zatrzymując się co jakiś na jakieś dziesięć-piętnaście minut, aby dokładniej przyjrzeć się okolicy, po czym ruszała dalej. Winona właśnie kończyła jedną z takich obserwacji, co znaczyło, że Pinkie musiała działać błyskawicznie. Dając pokaz niesamowitej szybkości, Pinkie wybiegła w stronę psiaka, gdy ten patrzył w przeciwnym kierunku, położyła Gummy’ego, i w kolejnym szybkim zrywie wróciła do swej krzaczastej kryjówki. Następnie wystawiła z niej lekko głowę, obserwując bacznie. Winona, dosłyszawszy wiele mówiący odgłos kucyka pędzącego z jednego miejsca na drugie, spojrzała za siebie i zaczęła obserwować Gummy’ego z zainteresowaniem, które mógł wywołać jedynie aligator ubrany niczym sam Fred Astaire. Chichocąc radośnie z powodu doskonale działającego planu, Pinkie wyszła z krzaka i zaczęła się skradać na koniuszkach kopyt, w czasie kiedy dwójka zwierzaków przechylała głowy, lustrując się nawzajem. Kiedy oddaliła się nieco od Winony, klacz zaczęła w spokoju kłusować w stronę miejsca, w którym zostawiła przedtem koszyk. Udało się jej odwrócić uwagę psa, była u swego celu, a już wkrótce miała opuścić sad, niosąc ze sobą koszyk pełen świeżych, soczystych owoców. Już niemal czuła smak strudla! Lecz Pinkie zapomniała o jednej niezwykle istotnej kwestii, pojedynczej, uniwersalnej mądrości, niezaprzeczalnej prawdzie, która, ujawniona, wieszczyła rychły i gwałtowny koniec jej genialnej strategii: Aligatory nie potrafią stepować. Niezależnie od poziomu dziwności założonego ubioru, mały gad nie robiący nic więcej poza staniem i gapieniem się przed siebie, nie przyciąga uwagi na zbyt długo. Pinkie ledwie zdołała położyć swój koszyk na owoce na ziemi, kiedy zauważyła pędzącą w jej kierunku Winonę, szczekającą głośno niczym burza z piorunami. Różowa klacz znowu zaczęła uciekać w panice przed zwierzakiem Applejack. Kiedy przebiegały obok Gummy’ego, ten kłapnął szczęką, chwytając się ogona swej właścicielki i dołączył do gonitwy, trzepocząc na wietrze niczym zielono-czarno-biała chorągiewka. Uciekinierka oraz jej pasażer na gapę mknęli krętą drogą przez pola, wzgórza i doliny, aż w końcu Winona uznała, że ma już dość tej zabawy i ponownie skierowała Pinkie Pie w stronę bagnistego rowu. Pinkie zmarszczyła brwi, wynurzając twarz z bagna. Jej humor nie poprawił się nawet wtedy, kiedy Winona podeszła ku niej i kilkoma liźnięciami po twarzy podziękowała za wspólną zabawę. Stan jabłek nadal wynosił zero, zaś stan wydatków zwiększył się o rachunek z pralni, do której trzeba będzie oddać ubiór Gummy’ego. Sytuacja wymagała nowego podejścia. *** Pinkie uśmiechnęła się pod nosem, kładąc na ziemi wielką, drewnianą deskę, tuż obok małego lusterka, przy którym leżała także miękka, różowa poduszka. Klacz była zaskoczona, że ten pomysł nie przyszedł jej do głowy wcześniej. W końcu opierał się na prostych, matematycznych faktach: 1. Jabłka rosną wysoko na gałęziach drzew. 2. Winona strzeże jabłoni. 3. W całej historii zawodów o miano Najlepszego Młodego Lotnika, żaden pies nigdy nie wygrał. Konkluzja była więc oczywista: psy kiepsko latają. Pinkie pomyślała, że w sumie ma to sens, ze względu na brak skrzydeł u tychże stworzeń. A zatem nowa strategia różowej klaczy zakładała ominięcie Winony górą i dostanie się prosto do samego źródła owoców. Imprezowa klacz ostrożnie umiejscowiła deskę (pożyczoną od pobliskich robotników) na słusznych rozmiarów kamieniu, który znajdował się w pobliżu sadu, a który będzie jej służył za punkt podparcia dla jej naprędce skonstruowanej dźwigni. Chwyciła w zęby ołówek i spisała kilka obliczeń na temat potencjalnych prędkości, trajektorii, kątów startu, kierunku wiatru, oporu powietrza, odchyleń biorących pod uwagę niedoskonałość kamienia i innych naukowych bzdetów. W końcu wprowadziła kilka ostatnich poprawek w kwestii położenia deski, a następnie usiadła na jej końcu i czekała. O tej porze dnia, Rainbow Dash była w pełni formy. Słoneczko Celestii widniało wysoko na nieboskłonie, zaś jego ciepło, wraz z obligatoryjną przedpołudniową drzemką, zapewniły pegazowi taką nadwyżkę energii, której nie wyczerpią obowiązki pogodowe (nie żeby Rainbow nie zamierzała czekać do ostatniej chwili, aby w ogóle dać im na to szansę). Tak więc była to pora, o której można było obserwować tęczowogrzywą mknącą po niebie nad Ponyville oraz jego okolicami, ćwiczącą wszelkiego rodzaju zdumiewające akrobacje, wprawiające w zachwyt każdego, kto miał szczęście zerknąć na niebo w odpowiedniej chwili. Skrzydlata klacz miała w zwyczaju okrążyć cały obszar okolicy miasteczka, jako że w poszczególnych miejscach pojawiały się subtelne różnice w troposferze i stratosferze, a ona pragnęła latać mistrzowsko w każdych warunkach. Tak więc gnała po niebie, kręcąc się, wirując, skręcając, obkręcając i systematycznie dodając gazu. Pinkie Pie uśmiechnęła się, dostrzegłszy swoją wielobarwną przyjaciółkę w oddali, mknącą po niebie w kierunku sadu. Obserwowała ze zwyczajowym dreszczykiem, jak Rainbow Dash wykonuje wymagającego niewiarygodnych prędkości i zręczności akrobacje, zachwycając się, jak bardzo czadowy i odlotowy jest niebieski pegaz. Kiedy Dash zaczęła się zbliżać, Pinkie chwyciła w zęby małe, okrągłe lusterko i podniosła. Czekała, aż pegaz znajdzie się w odpowiedniej odległości, a następnie przechyliła swoją głową, ustawiając zwierciadełko pod iiiidealnym kątem. Rainbow Dash poczuła się nagle kompletnie oślepiona przez natrętny błysk, niezdolna móc zobaczyć cokolwiek poza nim. Czuła się, jakby patrzyła prosto w słońce! Odwróciła głowę, chcąc zmienić kierunek lotu, ale światełko podążyło za nią. Nie mogła mu uciec, nie widziała, dokąd leci i została kompletnie wybita z rytmu. Zbyt spanikowana i zdezorientowana, by się skupić, nie mogąc rozróżnić góry od dołu, zaczęła pikować w stronę ziemi. Jako że nieplanowane i bolesne lądowania nie były jej obce (choć rzadko się zdarzało, by pomagał jej w tym ktoś z zewnątrz), Rainbow Dash krzyknęła co sił w płucach: - Uwaga tam na doleeeee! Widząc, iż skrzydlata klacz oddała się (niechętnie) nurkowaniu, Pinkie odrzuciła lusterko, podniosła różową, puszystą poduszkę i umiejscowiła ją na drugim końcu wielkiej deski. Rainbow Dash przygrzmociła w poduchę, wbijając ją wraz z deską do ziemi. Kiedy jej zdezorientowane oczy wywijały młynka, wydawało jej się też, że przytępiony zmysł słuchu wychwycił, jak ktoś krzyczy: - Dzięki, Rainbow Daaaaasssshhhh! - Uhhhhbbbgghhrruuuhh - odpowiedział pegaz, co znaczyło mniej więcej: „Nie ma za co. Jeśli będziesz potrzebować znów mojej pomocy, to znajdziesz mnie tutaj, bo właśnie miałam niezłą kraksę, na tyle mocną, że aktualnie nie jestem nawet pewna, gdzie i kim jestem. Nie sądzę też, bym była w stanie podnieść się w przeciągu kilkudziesięciu kolejnych minut. Ale przynajmniej poduszka jest wygodna”. Pinkie Pie mknęła po niebie w stronę sadu, z prędkością, która zdumiałaby samą Rainbow Dash, gdyby ta nie była aktualnie zajęta podziwianiem gwiazd krążących wokół głowy. Tym razem Winona nie mogła jej powstrzymać! W trakcie lotu, Pinkie miała dwie przenikliwe myśli. Pierwsza brzmiała: „Dajcie mi punkt podparcia, miejsce do stania i Rainbow Dash pikującą w dół na złamanie karku pod niemożliwym do poderwania się kątem, a zastrudeluję świat!” Druga przenikliwa myśl, który nadeszła tuż po pierwszej, była znacznie krótsza: „Drzewa są twarde”. Grawitacja ociężale odkleiła naleśnikowego kucyka z niewielkiego wgniecenia, jakie stworzył on w pniu jabłoni, kilka stóp pod listowiem, w które celował, pozwalając mu opaść na ziemię pod postacią oszołomionej, bezkształnej masy. Winona, która podążała za lotem Pinkie po ziemi, delikatnie weszła pod klacz, pomagając jej wstać. W czasie kiedy oczy Pinkie wirowały dziko, a umysł próbował poskładać się do kupy, psina spokojnie zaprowadziła ją błotnistego rowu i pozwoliła stoczyć się do szlamu, aby tam doszła do siebie. *** Z notatnika Pinkie Pie: WERYFIKACJA Droga Pinkie, tak jak prosiłaś, przejrzałam twoje równania. Doceniam twoją dokładność i wzięcie pod uwagę każdej możliwej zmiennej. Jednakże zamiast użyć cyfr, przypisałaś każdej z nich różne wyrazy dźwiękonaśladowcze. „Zip + Wzium x (Łiiii - Ziuut)”NIE JEST równaniem mających cokolwiek wspólnego z aerodynamiką. Dodatkowo, trajektoria lotu jest oznaczona jedynie poprzez nagryzmolony szkic twojej postaci, z jabłkiem zamiast głowy. Wybacz, ale żadna ilość korekty z mojej strony nie pomoże ci uzyskać z tych danych realnych wyników. z poważaniem, Twilight Sparkle *** Przejście po ziemi było właściwym rozwiązaniem. Problemem była jedynie zastosowana metoda. Pinkie zbytnio polegała na prostych narzędziach, które miały trzymać ją poza zasięgiem Winony. I to był błąd. Podstawowe osiągnięcia nauki nie były wystarczające dla tego zadania. Musiała użyć bardziej rozwiniętej technologii, scalić się z narzędziem. Użyć nauki, aby wzmocnić swe możliwości, uczynić się kimś więcej niźli tylko kucykiem. Ciało i metal połączą się i staną jednością. Stal wzmocni jej siłę, umożliwi dokonywanie rzeczy, do których niezdolne było ograniczone ciało, owijając się wokół jej mięśni, by je nieustępliwie wspierać. Pinkie stanie się po części kucykiem… a po części maszyną. - Ojoj, skoczne! - wykrzyczała, spoglądając na swoje kopytka, do których przymocowane były sprężyny. Klacz wykonała próbny podskok, a kiedy znowu spadła na ziemię, metalowe spirale pod jej nogami zaabsorbowały siłę uderzenia, zginając się, po czym wystrzeliły ją znowu z powrotem w powietrze. - Łiiii! - krzyknęła radośnie. Jako iż różowa klacz już była profesjonalistką, kiedy przychodziło do skakania - była to w końcu preferowana przez nią metoda podróżowania - szybko nauczyła się kontrolować siłę oraz wysokość wyskoków, i poczęła hopsać w stronę sadu. Kiedy tylko Pinkie dotarła na miejsce, wiedziała już, że zwyciężyła. Winona spojrzała na zbliżającą się, skaczącą sylwetkę, po czym pobiegła w stronę budowanej stodoły. Bez wątpienia pojęła, że nie ma żadnych szans w walce z kucykowym cyborgiem i zaczęła uciekać w rozpaczy. Z każdym skokiem, Pinkie widziała jak soczyste, czarujące owoce są coraz bliżej. Wpierw były jedynie małymi, czerwonymi punkcikami, skrytymi pośród gęsto otaczających je zielonych liści. Po dwóch kolejnych skokach przybrały już wyraźne kształty, co tylko wzmocniło ich zew. Cztery odbicia później były już tak blisko, iż usta Pinkie zaczęła wypełniać ślinka, gdy klacz zaczęła je mentalnie obierać i przyrządzać jeszcze w tych samym miejscach, w których teraz wisiały na gałęziach. Jeszcze tylko pięć podskoków, a jabłka będą jej. Cztery. Trzy. Dwa. Trzy. Cztery. Pięć. Sześć. Zdając sobie nagle sprawę, iż upragniony cel powoli oddala się od nieustannie wznoszących się i opadających oczu, Pinkie rozejrzała się, próbując znaleźć przyczynę nagłego odwrócenia kierunku skakania. Była zwrócona w dobrą stronę, odpowiednio nachylona i ustawiona, Rainbow Dash nie utworzyła w jej otoczeniu żadnego tornada w ramach zemsty… Została więc tylko jedna możliwość. Maszyny zbuntowały się przeciwko niej i znalazły poza kontrolą. Panikując z powodu zdrady mechanicznych ulepszeń oraz tego, że jej ciało stanie się teraz podporządkowanym ich woli narzędziem nadchodzącego powstania, próbująca walczyć ze sprzeniewierzonymi sprężynami z materaca Pinkie kompletnie nie zauważyła małego, brązowego psa, trzymającego w pyszczku czerwony magnes w kształcie litery „U” i idącego w tył w takim samym tempie, co skacząca klacz. Gdy Pinkie zaczęła wykrzykiwać heroiczne słowa sprzeciwu w stosunku do swoich rzekomych mechanicznych władców i próbowała wydostać się z ich objęć (co nie przychodzi łatwo, gdy ktoś cały czas się majta w powietrzu), Winona spokojnie kierowała się znajomą ścieżką, zatrzymując się w końcu przy równie znajomym, błotnistym bajorku. W czasie gdy Pinkie nadal się rozpaczliwie odbijała, Winona szybkim ruchem głowy wrzuciła magnes w bagno. Sprężyny podążyły jego śladem, a wraz z nimi Pinkie. Będąc w końcu na dłuższy czas w jednym miejscu, różowogrzywa uwolniła się z sideł swych spiralnych porywaczy i wymierzyła im od razu karę, topiąc ich najgłębiej jak potrafiła w szlamie. Ciężko dysząc, zarówno z wysiłku jak i przerażającej myśli, że w Equestrii niemal nie wybuchła rebelia maszyn, Pinkie wyczołgała się z błota. Pora wracać do deski kreślarskiej. *** Przejście górą nie zadziała. Pinkie Pie była zaznajomiona z wyrażeniem: „Jeśli coś nie powiedzie się za pierwszym razem, to spróbuj jeszcze raz, i jeszcze raz”. Dlatego też na początku nie rezygnowała z dalszych prób minięcia psa górą. Wpierw wykorzystała huśtawkę, a potem sprężyny. Żadna z tych rzeczy nie zadziałała. Jej kolejną próba opierała się na czymś znacznie jej bliższym - obwiązaniem się wokół tułowia sznurkami z balonami, które uniosły ją na wysokość drzew. Już wydawało się, iż ten sposób zadziała, ale okazało się, że Winona, jak na psa, radzi sobie zdumiewająco dobrze z dmuchawką. Ostateczna „próba” odbyła się z użyciem jej domowej maszyny latającej, na której zamierzała przylecieć do sadu. Winona nie zdołała powstrzymać zwariowanego konstruktu, ale Pinkie odkryła, iż ona sama nie była w stanie osiągnąć też przez nią zamierzonego celu - wszystkie jej cztery kończyny były zajęte niezbędnym pedałowaniem, co znaczyło, że choć klacz była bliżej owoców niż wcześniej, nie mogła ich ani strącić, ani zebrać w powietrzu. Nie dała rady chwycić żadnego w zęby, bo podlecenie tak blisko groziło zahaczeniem skrzydłami maszyny o gałęzie. A na to nie miała ochoty: naprawa tego ustrojstwa po niedawnej kraksie, której winna była Gilda, była prawdziwą mordęgą. Po kilku minutach bezowocnych (dosłownie) wysiłków, różowa wynalazczyni odleciała, pokonana. Po ostrożnym wylądowaniu w Ponyville, odszukała bagno i sumiennie się w nim wytarzała. Porażka jakoś zdała się jej niekompletna bez tego elementu. Wtedy uświadomiła sobie, że droga powietrzna była skazana na niepowodzenie. Lecz ten fakt pozwolił Pinkie wymyślić nowy plan. - Um, Pinkie, nadal nie rozumiem - ćwierknęła cicho Fluttershy, patrząc na kucyka stojącego w progu jej chatki. - To proste! Jak mówiłam, mój problem wygląda tak, że mam na jabłko smak, lecz zdobyć je mi się nie darzy, kiedy Winona stoi na straży, a będzie tak jeszcze długo stała, bo Applejack wyjechała! Więc muszę być cwana, jeśli moja ma być wygrana, bo przez upartego pudla nie mogę zrobić strudla! - wyjaśniła Pinkie. - Taniec też powtórzyć? - Tą część zrozumiałam - odparła żółta klacz. Poczęła się zastanawiać, czy powinna wytłumaczyć przyjaciółce naturę psiej rasy, lecz zrezygnowała z tego pomysłu, gdyż wymagałoby to od niej większej ilości mówienia, niż jest to konieczne. Poza tym, Pinkie pewnie i tak nie byłaby zainteresowana. Może nawet by ją to znudziło. A tego Fluttershy nie chciała zrobić. Nie wspominając już o tym, że Pinkie mogła mieć ciekawsze rzeczy do robienia pod drzwiami jej chatki, niż rozmawianie o takich kwestiach. Fluttershy nie chciała się narzucać. Prawdę mówiąc, samo kontynuowanie tego zdania mogłoby być niezręczne dla jej przyjaciółki, i to w dodatku tuż po tym, jak ta przeszła całą tą drogę, aby stanąć przed jej drzwiami. Fluttershy uznała, że najlepiej będzie po prostu całkowicie zamilknąć. Pinkie Pie czekała na dalszą wypowiedź skrzydlatej klaczy, lecz ta jedynie stała w miejscu, wyglądając dość nieswojo. - Więęęc… - przemówił w końcu ziemny kucyk. - Czego nie zrozumiałaś? - Och! Cóż, rozumiem, że potrzebujesz jabłek i że Winona nie pozwala ci ich zerwać, ale co ja mogę niby zrobić, żeby ci z tym pomóc? - Nic takiego! Po prostu pożycz mi twojego Angela na jakiś czas! Słysząc swoje imię, biały królik podkicał w stronę drzwi i wskoczył na grzbiet swej właścicielki, która właśnie zaczęła odpowiadać: - Och… No nie wiem… Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł... - Proszę? Tak słodko proszę? Proszę posypane cukrem? I z wisienką? I bitą śmietaną i posypką i orzeszkami i lukrem i czekoladą i lizakiem oblanym miodem i wypełnionym pianką oraz truskawkowym, musującym proszkiem, który tak łaskocze w język? - Po prostu… on jest bardzo delikatny. To może być dla niego nieco za dużo… - nalegała Fluttershy. Angel uważał się z kogoś w rodzaju rebelianta, łaknącego wolności i uwolnienia spod jarzma dyktatorki, która permanentnie więziła go w żelaznym uścisku. Widząc więc okazję na chwilę wytchnienia od tulaśnej tyranii Fluttershy, królik uniósł nogę i zaczął nią gwałtownie tupać w grzbiet żółtej klaczy. - Och - jęknęła Fluttershy, spoglądając na podopiecznego, który wbił w nią wzrok. - Angel chyba się zgadza ci pomóc. Ale nadal uważam... - Przecież go nie zepsuję, obiecuję! Zaopiekuję się nim! Poza tym, potrzebuję go tylko na jakąś godzinę - zapewniła radośnie Pinkie, cały czas podskakując w miejscu. - Noo… Angel rozwiązał tę kwestię sam, zeskakując ze swej uroczej nadzorczyni i stając obok Pinkie Pie. - Skoro tak, to chyba w porządku - powiedziała Fluttershy, nawet jeśli wyglądała na jeszcze bardziej zaniepokojoną niż wcześniej. - Yay! Dalej, Angel, idziemy zwędzić trochę owoców! - wykrzyknęła Pinkie. - Upewnij się, żeby się nie przemęczał. Ale żeby zażył też trochę ruchu! I postaraj się, aby wrócił na obiad. I nie daj mu skubać żadnych nietypowych roślin. Czy potrzebujesz apteczkę? Mogę dać ci jedną. Pamiętaj, Angel, żebyś się rozejrzał, zanim przejdziesz przez ulicę. I nie rozmawiaj z obcymi. I nie jedz nic przed obiadem! Ale nie chodź też głodny. Może zrobić ci przekąskę na drogę? Mam pyszną nać selera. Może powinnam ją zabrać i iść z wami… Mając już tego serdecznie dosyć, Angel podskoczył, chwycił za klamkę i zatrzasnął drzwi. Nastała chwila ciszy, po czym zza zamkniętego wejścia dobiegł przytłumiony, zrezygnowany głos Fluttershy: - Bawcie się dobrze. Zdobywszy swoją sekretną broń, Pinkie zawołała radośnie: - Do sadu, kumie! - Po czym zaczęła kicać w kierunku Jabłkowych Akrów, z Angelem hopsającym za nią. *** - Dobra, plan jest taki - obwieściła władczo Pinkie. Kucyk i królik ukryli się w jakiś krzaczorach na obrzeżach sadu. Pinkie miała założony na głowie kask budowlany i zmrużonymi oczami wpatrywała się w jabłonie, będące tak blisko, a jednocześnie tak daleko. Angel spoglądał na klacz, rozmyślając, jak mocno musiałby walnąć w ten hełm, aby chroniona przezeń głowa cokolwiek odczuła. - Próbowałam ominąć ją górą, ale nie da rady. Więc przejdziemy dołem! Musisz wykopać tunel stąd aż do centrum sadu. Przemkniemy się tuż pod nosem Winony! I całą jej resztą. A kiedy już tam będziemy, podkopiesz się prosto pod drzewo. Ja wtedy wyskoczę, zasadzę kopa w pień i wskoczę z powrotem. A wszystkie jabłka wpadną prosto do dziury! Nawet jeśli Winona będzie wtedy przechodzić w pobliżu, to nas nie zauważy! To będzie szybki, słodki łup! I jak, partnerze, wchodzisz w to? Angel namyślał się przez chwilę, po czym wyciągnął do przodu łapkę, unosząc jeden z pazurków w górę. Następnie wskazał nim kilka razy na siebie. - Że co? Twoja dola? Chcesz udziału w łupach? - zdumiała się Pinkie. Angel przytaknął. - Um… wyprawię ci kiedyś imprezę? Tak jakbyś tego i tak nie zamierzała zrobić! Angel pokręcił głową. - No to może… będę ci wisiała przysługę! Darmowy Pinkie Psikus, do użycia na kim chcesz! Ta propozycja brzmiała już bardziej kusząco, ale koniec końców Angel ją także odrzucił. Sam doskonale radził sobie w dziedzinie dręczenia innych. - Też nie? Hmm. O, wiem! Może dam ci trochę strudla, który chcę zrobić z tych jabłek? W oczach królika pojawił się błysk. Choć zwyczajowo bardziej lubił surową roślinność, najedzenie się ciasta przed obiadem z pewnością zaniepokoiłoby tę żółtą burczymuchę. To jej pokaże! Co dokładnie miałoby jej pokazać, tego Angel nie wiedział, ale był zbytnio pochłonięty myślą o podkreśleniu swojej niezależności, aby przejmować się takimi szczegółami. - No to stoi, partnerze! - wykrzyknęła Pinkie, przybijając z królikiem kopytkowo-łapkową szóstkę. Klacz nie zamierzała mówić, że i tak planowała upieczenie takiej ilości strudla, aby móc podzielić się nim z jej przyjaciółmi i ich rodzinami, więc biały futrzak pewnie i tak dostałby kawałek. Po zademostrowaniu szybkiego zmarszczenia brwi, wyrażającego dezaprobatę z powodu wigoru, jaki Pinkie przyłożyła do przybicia jego łapki, Angel podskoczył, obrócił się w powietrzu o sto osiemdziesiąt stopni, i zanurkował w glebę. Jego przednie kończyny stały się zamazanymi smugami szaleńczych ruchów, kiedy zaczął się przekopywać w tempie, którego zazdrościłby mu każdy diamentowy pies. Pinkie zachichotała i wskoczyła do dołu za kłopotliwym zwierzakiem. Proces przekopywania się przebiegał stałym tempem, na tyle szybkim, że klacz musiała cały czas być w ruchu, aby nadążyć za małym górnikiem, ale jednocześnie na tyle wolnym, że wymagało to od niej jedynie spokojnego kłusu. Sama nie miała za wiele do roboty, poza świeceniem tu i tam lampką przymocowaną do swojego kasku i podziwianiem oferowanych przez ziemię, kamienie, korzenie, glebę, minerały i glinę widoków. Choć jej wiedza na temat skał pozwoliła jej być zainteresowaną scenerią dłużej, niż można by się spodziewać, wiecznie rozentuzjamowana imprezowiczka w końcu poczuła się znudzona i zdecydowała się przejść do jednego ze swych ulubionych zajęć: gadania. - Rany, patrz na ten korzeń! To się nazywa być zakręconym! Zaczyna się tam i i idzie tak zygu-zyg aż tu. Zygu-zyg-zygzakiem! Mmm, nie mogę się doczekać, aż w końcu zdobędziemy te jabłka. Takie słodkie i soczyste… może zjem sobie kilka zanim zabiorę się za robienie strudla, tak dla skosztowania! Applejack to ma szczęście. Ona może codziennie jeść tyle jabłek, ile tylko chce! Znaczy, jasne, że musi też ciężko pracować, ale my teraz robimy przecież to samo! No, przynajmniej ty. Ale już się wcześniej sporo narobiłam, mówię ci! Och! Właśnie, mogę ci to powiedzieć! Bo widzisz, już byłam naszykowana, żeby zerwać parę jabłek, a tu słyszę jakieś warczenie, tyle że nie uważałam tego z początku za warczenie… Paplanina Pinkie parła naprzód, a Angel czuł się coraz to bardziej i bardziej zirytowany. -...i to właśnie dlatego nie udało mi się przejść górą. Ale teraz idziemy dołem! Winona na pewno się nie spodziewa czegoś takiego! Tak w ogóle, to daleko jeszcze? Jesteśmy już blisko? Czy te korzenie należą do jabłoni? Pewnie tak! Twierdzenie klaczy było właściwie dość trafne. Na powierzchni, Winona obserwowała z lekkim zaciekawieniem mijający ją pas wybrzuszonej ziemi, który kierował się do samego serca sadu. Tymczasem w podziemiu, mały królik zaciskał gniewnie zęby, kiedy jego różowa towarzyszka cały czas przewiertywała mu uszy. - Wiedziałeś, że rodzina Applejack nadaje wszystkim swoim drzewom imiona? Nigdy bym nie pomyślała, że można znaleźć imię dla każdego z nich! Jak w ogóle można nazwać drzewo? Choć w sumie mam parę pomysłów. Jak Bruce Liść! Albo Antek Nówka! Kurczaki, powinnam to sobie zapisać, na wypadek, gdybym kiedyś chciała założyć ogródek. Oko królika drgnęło spazmatycznie. Spojrzenie, jakie rzucił on różowemu kucykowi mogłoby skwasić mleko. Na jego nieszczęście, Pinkie Pie nie była produktem mlecznym i kontynuowała słowną tyranię. W dodatku zdecydowała się pomóc mu w kopaniu. Jej „pomoc” składała się jednak całkowicie z dawania rad i dalszego ględzenia za jego plecami. - Hmm, ta strona wygląda na trochę nierówną. Może mógłbyś ją trochę poprawić? Uważaj, żebyś się nie zaplątał w tamten korzeń. I pamiętaj, żeby umyć potem łapki, zanim zaczniesz jeść strudel. Oszczędzaj siły! Nie szybkość, a spokój wyścigi wygrywa! Albo przynajmniej umożliwia ukończenie ich na piątym miejscu, co też jest niezłym wynikiem. Sytuacja ta trwała przez następnych kilkanaście minut, w trakcie których twarz Angela wykrzywiała się w kolejnych stadiach rozdrażnienia z powodu rad typu: „Uważaj na pomidory w goglach, bo to niezłe gałgany!”, czy też „Jak zobaczysz znak na Chevalbuquerque, to skręć w lewo!” Angel przebierał łapami najszybciej jak mógł, napędzany desperackim pragnieniem jak najszybszego osiągnięcia celu i uwolnienia się od tej irytującej przedstawicielki rodziny koniowatych. W końcu, kiedy zaczął już na poważnie rozważać ogryzienie sobie własnych uszu, dotarł do celu i przebił się na powierzchnię. Wyskoczył z powstałej dziury. Tuż za nim podążyła pełna zachwytu Pinkie. Uczucie triumfu, jaki poczuła klacz osłabło nieco, kiedy jej oczy znowu przyzwyczaiły się do światła dziennego. Sceneria wokół zdawała się jej być jakaś dziwna. - Hmm. Myślałam, że w sadzie jest więcej drzew! A tutaj jest tylko to bajorko, w które cały czas wpadam - skomentowała, czując się zdezorientowana. Angel uniósł tylną nogę i wycelował. Rozpędzona sprawiedliwym kopniakiem Pinkie poleciała prosto do rowu. Królik wytarł łapki, zadowolony, że jego przekaz został odebrany, po czym oddalił się, kicając. *** Z notatnika Pinkie Pie: NA WYPADEK OGRÓDKA Konar Barbarzyńca Bruce Liść Antek Nówka Robert Korzeniowski Liścień Alpaga Fluttershy *** Pinkie Pie w końcu domyśliła się, co robiła nie tak. Cały ten czas używała złej taktyki. Jej dotychczasowe plany opierały się na tradycyjnej wiedzy i strategiach, pomysłach, które każdy normalny kucyk uznałby za logiczne sposoby uniknięcia konfrontacji: odwrócenie uwagi, trzymanie się poza zasięgiem, przejście dołem. I każdy kucyk przyznałby, że to były dobre metody. Lecz Pinkie nie podpadała pod definicję „każdego kucyka”. Siłą imprezowiczki było to, co niespodziewane, zbzikowane i zabawne. Ona nie mogła osiągnąć sukcesu poprzez stosowanie standardowych taktyk. Nadeszła pora, aby zdobyć te jabłka w stylu Pinkie Pie! Głowa Pinkie wychyliła się zza wielkiego kamienia, położonego niedaleko sadu. Za każdym razem, gdy na nie patrzyła, jałbka zdawały się być coraz piękniejsze, soczyste, coraz bardziej pożądliwie rozkoszne. Klacz zaczynała powoli rozumieć atrakcyjność diety Spike’a, jako że w tym momencie czerwone owoce lśniły w jej oczach niczym klejnoty. Zaś tym razem… będą jej. Nawet ten kłopotliwy pies, siedzący teraz w zasięgu wzroku Pinkie wraz z babcią Smith (która właśnie zażywała codziennego spaceru) jej nie powstrzyma. Różowogrzywa zachichotała demonicznie, kiedy uniosła na wysokość oczu niewielką butelkę. Ach, niezawodny niewidzialny atrament. Jeden z jej ulubionych przedmiotów do czynienia żartów. Pinkie nieraz wykorzystała zawartość buteleczki, aby zrobić w konia swoją przyjaciółkę, Twilight Sparkle, wywołać niebotyczny chaos i biurokratyczny zastój w gabinecie Mayor Mare, a raz nawet pomogła Twilight i Spike’owi zrobić kawał samej Księżniczce Celestii (która na szczęście posiadała także psotliwe oblicze i doceniła dobry żart). Teraz zaś przyszła pora, aby wykorzystać znajomość psikusów w bardziej praktyczny sposób: zwędzenia tych soczystych, drogocennych jabłek! Pinkie odkręciła buteleczkę, uniosła nad głowę, a następnie wylała na siebie całą zawartość. Winona nie mogła powstrzymać czegoś, czego nie widziała! Klacz zaczęła skrupulatnie wcierać w siebie tusz, aby żadna część jej ciała nie pozostała widoczna, kiedy atrament uczyni ją niewidzialną. Z jakiegoś kompletnie niepojętego powodu, to rzeczywiście zadziałało. Pinkie poczęła podziwiać się w małym lusterku, które ze sobą wzięła. Czy też dokładniej biorąc, podziwiała fakt, że nie mogła się w nim podziwiać. Od kopyt do głowy, przodu do zadu, klacz stała się całkowicie niewidzialna. Uśmiechając się szeroko, Pinkie chwyciła za swój koszyk i pokłusowała cicho w stronę jabłoni, obierając drogę biegnącą tuż obok Winony, tylko dlatego, że mogła. Kiedy się zbliżyła, psiak pokręcił nosem, a jego uszy poderwały się w górę. Winona przestała obserwować człapiącą babcię Smith i odwróciła się, aby zlokalizować intruza. Ujrzała jednak tylko lewitujący, drewniany koszyk. Mimo to jej uszy oraz nos wyraźnie mówiły, że gdzieś przed nią znajduje się Pinkie Pie. Musiała to być ona - żaden inny kucyk nie odznaczał się tak skocznym krokiem i zapachem będącym kombinacją kilkunastu różnych rodzajów cukru. Mały, zdezorientowany czworonóg warknął w kierunku, w którym według jego zmysłów znajdowała się Pinkie. Winona nie była pewna, co jest dokładnie grane, ale nie podobało jej się to tak samo mocno. Lecz jej szczek był tym razem zanadto skonsternowany, za mało pewny, aby zatrzymać klacz. Słysząc psa, babcia Smith odwróciła się, aby zobaczyć, co się stało. W jej polu widzenia pojawiła się Winona oraz lewitujący koszyk. Oczy staruszki zrobiły się wielkie jak spodki. - Słodka ziemio miłościwie nas karmiąca! - wykrzyknęła. - Psy zawsze wiedziały! Pomocy! To COLTERGEIST! - Że niby kto? - spytała niewyraźnie Pinkie, zatrzymując się. - Sad jest nawiedzony! Na pomoc! - biadoliła babcia. W mgnieniu oka, trzy małe źrebaki, które pojawiły się praktycznie znikąd, przemknęły obok wystraszonej klaczy. Każdy z nich miał na sobie dopasowany, beżowy kombinezon, zaś na ich grzbietach znajdowały się wielkie, pokryte dziwnymi gadżetami plecaki. - ZNACZKOWA LIGA POGROMCY DUCHÓW, YAY! - obwieściła trójka klaczek, topiąc krzyki babci Smith i szczekanie Winony pod swoim niedorzecznie głośnym zawołaniem. - Nie bój nic, babciu! Zajmiemy się tym! - zapewniła seniorkę swego rodu Apple Bloom. - Droga pani, w trosce o bezpieczeństwo twoje oraz twojej babci, musimy prosić, abyście przeniosły się do bezpiecznej lokacji, kiedy my będziemy walczyć z plagą - poinformowała Winonę Scootaloo, rozciągając wokół siebie aurę profesjonalizmu. - Tak, na tym obszarze mogą przebywać jedynie wytrenowani specjaliści - dodała Sweetie Belle. Małe kucyki otoczyły unoszący się w powietrzu pojemnik - a co za tym idzie, także Pinkie - w czasie kiedy Winona odprowadziła babcię Smith. Źrebaki gapiły się zatrważającym wzrokiem w powietrze wokół koszyka, od czasu do czasu powarkując groźnie bądź krzycząc słowa w stylu: „Mamy cię, zjawo!”. Pinkie Pie poczuła się całkowicie ogłupiona, nie mając pojęcia, co robić. Stała więc po prostu w miejscu, rozmyślając, jaki kierunek działań byłby najlepszy. Po kilku chwilach, trójka klaczek zaczęła spoglądać jedna na drugą, każda równie zaskoczona. - I co teraz? - spytała Scootaloo. - Bo ja wiem. Zobacz w książce - zasugerowała Apple Bloom. Sweetie Belle położyła na ziemi ogromny podręcznik - „Przewodnik po duchach”, autorstwa Pina Tobina - i poczęła wertować jego strony. - Tu pisze, że musimy ujarzmić zjawę korzystając z naszych plecaków owsianowych. - A, mówisz o tym wielkim czymś? - zapytała Scootaloo, wskazując na czarny pojemnik na swoim grzbiecie. - Zastanawiałam się, po co to niesiemy. - A jak mamy ich użyć? - spytała Apple Bloom. - Nie wiem - Sweetie Belle pokręciła głową. Klaczki spojrzały na siebie, potem na „ducha”, a potem znów na siebie. Po chwili, Apple Bloom odpięła swój plecak, chwyciła jedną z szelek w zęby i rzuciła nim w przezroczystą postać Pinkie. Plecak uderzył w nogę klaczy z głuchym „łup”. - Auu! - krzyknęła w odpowiedzi Pinkie. Koszyk wyleciał z jej pyszczka, szybując w górę i spadł na jej głowę, kiedy ta masowała obolałą kończynę. Trio źrebaków uśmiechnęło się złowieszczo. Sweetie Belle i Scootaloo zdjęły swoje plecaki. - Uch! Auć! Uł! Nie! Ych! Stójcie! Ała! Przestańcie! - jęczała Pinkie w czasie ucieczki. Członkinie Znaczkowej Ligii leciały za nią, obijając niewidzialnego kucyka raz za razem. Ich zadanie ułatwiał koszyk na głowie Pinkie, dzięki któremu klaczki miały doskonały punkt do celowania. Sweetie Belle zaczęła w czasie biegu nucić chwytliwą melodię, która z jakiegoś powodu zdała się jej pasować do czynności poskramiania duchów. Przytłoczona atakami małych kucyków, Pinkie biegła w trybie autopilota, pozwalając jej podświadomości skierować ją w jakieś bezpieczne miejsce. Oczywiście biorąc pod uwagę to, jak często bywała już tego dnia w pewnej lokacji, nie było zaskoczeniem, że jej podświadomość właśnie tam ją znów zawiodła. Na jej szczęście, kiedy dotarła do krawędzi rowu i stoczyła się do bajorka, koszyk spadł z jej głowy i wylądował na trawie. Trio pogromców duchów zaczęło obijać ziemię wokół niego, atakując jedynie powietrze. - Chyba go mamy! - zawołała Apple Bloom. - A masz, zjawo! - zgromiła wyimaginowanego przeciwnika Sweetie Belle. Klaczki zaraz potem zdarły z siebie kombinezony i spojrzały na boczki. - Nic! - burknęły jednocześnie. - Wracajmy na farmę. Może będzie tam coś innego, przez co mogłybyśmy zdobyć Znaczki - zasugerowała Scootaloo, ruszając. Jej przyjaciółki podążyły za nią. Z bagna wyłoniła się niewidoczna głowa Pinkie. Przylgnięty niechlujnie szlam podkreślił kontury jej twarzy, kiedy ta oświadczyła z rozdrażnieniem: - Dobra, miarka się przebrała. Koniec z Panią Miłą Klaczą! Nadeszła pora, aby wyciągnąć grube działa. *** Żaden z mieszkańców Ponyville praktycznie nie widział Pinkie Pie aż do końca dnia, i przez cały następny. Pojedynczy świadkowie odnotowali jej obecność jedynie przelotnie, kiedy szła przez miasteczko, obładowana deskami, narzędziami, arkuszami metalu, kolorowym papierem, wstążkami i niezliczonymi innymi przyborami. Do owych świadków zaliczali się głównie budowlańcy pracujący przy stodole Applejack, jako że zdecydowana większość przedmiotów niesionych przez różową klacz pochodziła z tamtego właśnie placu budowy. Robotnicy byli jednak miejscowymi kucykami i szybko pogodzili się z utratą materiałów, znając Pinkie Pie na tyle, aby nawet nie próbować jej powstrzymywać, kiedy ta miała w swoich oczach ten charakterystyczny błysk determinacji. Lecz mimo tego, iż niemal nikt jej nie widział, Pinkie dawała dokuczliwie odczuć swą obecność przez cały dzień i aż do późnych godzin nocnych poprzez kakofonię dźwięków tworzenia, jakie wydobywały się z zaplecza cukierni. Godzina za godziną, mieszkańcy Ponyville słyszeli wbijanie gwoździ, cięcie drewna, skrzypienie zawiasów, szlifowanie desek i całą orkiestrę różnorodnych innych hałasów, kiedy różowogrzywa pracowała bez wytchnienia, robiąc przerwy tylko na najważniejsze rzeczy: jedzenie, picie, marnych kilka godzin snu i ćwiczenie brzuchomówstwa. Rankiem, drugiego dnia po tym, w którym strudel po raz pierwszy pojawił się w myślach Pinkie, jej dzieło zostało ukończone. Ziemia wokół włości klanu Apple zatrzęsła się w posadach, jakby drżąc ze strachu przed tym, co nadciągało. Ptaki uciekały z gałęzi całymi stadami, zakrywając niebo ciemnymi, zwiastującymi zło chmurami, w czasie gdy pomniejsze stworzenia, wyrwane ze swej zwyczajowej rutyny, czmychały w popłochu sięgającymi do kolan grupami w kierunku chatki Fluttershy, by tam szukać schronienia. Nawet potężne Słońce, symbol władzy i mocy Księżniczki Celestii, zdało się nieco skurczyć, skryte pod zdumiewającymi rozmiarami konstruktu. Gargantuaniczna machina toczyła się w przód miarowym tempem, które tylko potęgowało roztaczaną przez nią aurę grozy, wyraźnie obwieszczając każdemu, kto mógł ją zobaczyć (a kto nie mógł?), że nie miała ona potrzeby poruszać się szybciej, gdyż i tak nie istniało nic zdolnego ją zatrzymać. Oczywiście można by polemizować, czy nie była to przesada, kiedy przychodziło do pokonania jednego, małego psa pasterskiego, ale kiedy ktoś musi bezwarunkowo się gdzieś dostać, to nic nie pomoże mu w tym tak, jak wieża oblężnicza. Udekorowane kolorowym papierem, balonikami, kokardkami, błyszczykiem i innymi dekoracjami, a także uzbrojone w wyrzutnie ciast ziemia-powietrze oraz taką ilość fajerwerek i dymiarek, które wywołałyby zazdrość u samej Wielkiej i Potężnej Trixie, monstrum posuwało się przed siebie, napędzane siłą jednego kucyka imprezowego. Dokładniej biorąc, Pinkie Pie kłusowała na bieżni umieszczonej w samym sercu olbrzymiego ustrojstwa, otoczonego przez gigantyczną, rzeźbioną babeczkę, co napędzało z kolei znajdujące się u podstawy koła. Złącza trzeszczały, wielkie, drewniane koła rozjeżdżały trawę, płomienie buchały teatralnie z umieszczonej na szczycie papierowej głowy smoka, a pot spływał po czole nieustannie maszerującej Pinkie. Jabłonie były coraz bliżej. Jabłka były coraz bliżej. Strudel był coraz bliżej. Już blisko. Wszystkie będą jej. Będzie mieć tyle jabłek, ile zechce, na tyle strudla, ile będzie w stanie zjeść. Jeszcze tylko kawałek... - Kosztela, co tu jest grane? Uszy Pinkie poderwały się w górę, słysząc znajomy głos. Klacz zeskoczyła z bieżni, zatrzymując wojenną machinę, i spojrzała w dół. Obok pustego wozu stała Applejack, w zdumieniu przyglądając się ogromnej wieży oblężniczej. - Applejack! Co ty tu robisz? - zawołała Pinkie, zdezorientowana. - Um… zamierzam zbierać jabłka? Wiesz, tak jak to robię każdego dnia rano? - odparła farmerka, z dociekliwym wyrazem na twarzy i wzrokiem nadal wbitym w olbrzymi konstrukt. - Ale myślałam, że jesteś w Fillydelphii, i dostarczasz tam jabłka! - zawołała różowa klacz. - No bo byłam. I dobrze się stało: niektóre z tamtejszych kuców były już naprawdę nieźle głodne. Wróciliśmy wczoraj w nocy - wyjaśniła Applejack, lustrując wzrokiem część machiny służąca za taran. - Och, jasne. Witaj z powrotem! - Pinkie pomachała entuzjastycznie przyjaciółce. - Dzięki, Pinkie. Dobrze być znowu w domu. - Pomarańczowa klacz przez dłuższą chwilę przyglądała się w ciszy wyrzutniom serpentyn przeciwpiechotnych, po czym w końcu znowu się odezwała. - Um, Pinkie Pie? - Tak, AJ? - Co tu się do siana świętego dzieje? *** Koniec końców, wszystko się ułożyło. Czując się nieco winną z powodu zaszłego nieporozumienia, Applejack z radością pozwoliła Pinkie Pie zebrać tyle jabłek, ile tylko potrzebowała, a nawet pozwoliła przyjaciółce pokonać resztę drogi do sadu w swej machinie oblężniczej, aby cała praca włożona w jej budowę nie poszła całkiem na marne. Pomarańczowa klacz pomogła nawet Pinkie upiec strudel, choć jednocześnie nieco złagodziła swoją dobroduszność, udzielając jej upomnienia na temat cnoty cierpliwości. Konwersacja nie przebiegła jednak do końca tak, jak spodziewała się tego farmerka. - Wiesz, jakbyś poczekała parę dni, zamiast cały czas się męczyć z powodu czegoś, czego żeś nie mogła zdobyć, to byś sobie oszczędziła sporo kłopotu. Po prostu jakbym wróciła, to bym powiedziała Winonie, żeby cię przepuściła - rzekła Applejack, wałkując ciasto. - Coś mi się widzi, że musisz się nauczyć, jak być cierpliwą. Pinkie uniosła wzrok znad książki kucharskiej, którą studiowała, i spojrzała ze zdziwieniem na przyjaciółkę. - Ale AJ! Przecież byłam cierpliwa! Tak bardzo - bardzo! - Niby jak? - Druga klacz zmarszczyła brwi. - Z tego, co żeś powiedziała bardziej mi wygląda na to, że przez ostatnie dwa dni co dwadzieścia minut próbowałaś dostać się do sadu i cały czas żeś była przeganiana przez Winonę. - No właśnie! - zawołała Pinkie Pie. - Cały czas to robiłam! Mogłam po prostu się poddać i znaleźć sobie inne zajęcie, ale nie zrobiłam tego! Cały czas próbowałam i próbowałam, nieważne, ile niepowodzeń czy błota stawało mi na drodze. Jakbym nie była cierpliwa, to bym szybko zrezygnowała i wróciła do domu. Komu jak komu, ale chyba akurat tobie nie trzeba tłumaczyć, ile cierpliwości wymaga ciężka praca i nie poddawanie się po pierwszych kilku porażkach! - Um… taa… chyba… chyba faktycznie nigdy bym nie dokończyła żadnej roboty na farmie, jakbym nie była cierpliwa i uparta - przyznała Applejack, myśląc o tych wszystkich obowiązkach życia codziennego, które były długie, trudne i wymagały oddania, na które wiele kucyków nie było po prostu stać. Cierpliwość zarówno w czasie pracy, jak i bezczynności była niezbędna przy uprawie roślin, hodowli zwierząt czy dbaniu o właściwe funkcjonowanie całego gospodarstwa. Pinkie Pie jednak jeszcze nie skończyła. Zaczęła odmierzać cukier, kontynuując swój wykład: - Tak bardzo chciałam zrobić ten strudel! Nie mogłam myśleć o niczym innym! Cały czas wyobrażałam sobie, jakie to będzie wspaniałe uczucie, gdy już wreszcie zatopię w nim zęby i podzielę się jego pysznowatością ze wszystkimi przyjaciółmi! Powiedz, czy takie coś nie jest warte wykorzystania wszystkich sił, aby to osiągnąć? Jakbym poddała się po pierwszym razie, kiedy moja twarz, i cała reszta, została upaćkana błotem, to potem strudel nie byłby taki sam. Jasne, że mogłam po prostu poczekać, aż dasz mi te jabłka i wyszedłby tak samo dobry. Ale wiem, że ten, który teraz robimy jest cenniejszy, bo na niego zasłużyłam. I nawet jeśli koniec końców i tak poniosłam porażkę, to wiem, że ten strudel będzie najlepszy z najlepszych, bo zrobiłam wszystko, co mogłam, aby go zdobyć! Applejack podrapała się w głowę, kierując wzrok na sufit, nim odpowiedziała. - Taa, chyba cię rozumiem… satysfakcja, jaką się czuje, widząc owoce swojej pracy to świetne uczucie. Różowa klacz przytaknęła, obierając jabłka. - Tak jest! Także pamiętaj, AJ: tak długo, jak długo będziesz cierpliwa, prędzej czy później zostanie ci to wynagrodzone. To dobra lekcja dla nas obu! - skwitowała z radością. Farmerka zlustrowała przyjaciółkę wzrokiem pełnym lekkiego rozdrażnienia, po czym westchnęła i wróciła do wałkowania ciasta. *** Dzięki pomocy najbardziej uzdolnionego w pieczeniu (i większości innych rzeczy) kucyka w Ponyville, wypiek okazał się być nawet lepszy, niż przewidziała wyobraźnia Pinkie. Strudla było więcej, niż trzeba, aby wystarczył dla wszystkich przyjaciół i znajomych Pinkie (czyli, krótko ujmując, całego miasteczka). Klacz zaś chętnie się nim dzieliła ze wszystkimi - wliczając Winonę, wobec której nie żywiła żadnej urazy. W końcu, wyjątkowe preferencje podniebienia Pinkie zostały usatysfakcjonowane. Budowlańcy, wzmocnieni wypiekami różowej klaczy, szybko dokończyli budowę stodoły. Wyglądała tak, jakby chmara parasprite’ów nigdy przez nią nie przeszła. Tak właściwie, ku przerażeniu Applejack, nowa konstrukcja była aż zanadto podobna do starej, na skutek podwędzenia przez Pinkie sporej części materiałów do budowy wieży oblężniczej. Dach był dziurawy i zapadał się tak samo, jak poprzedni. Wyglądało na to, że farmerka musiała po prostu liczyć, iż na nadchodzącej Gali Grand Galopu uda się jej zarobić więcej, niźli zakładała. Cup Cake oraz jej mąż uradowali się z powodu dodatkowych profitów, jakie przyniósł im ich interes. Choć Pinkie nalegała, aby rozdawać strudel za darmo każdemu, kto wszedł do cukierni, zwiększony ruch poskutkował kupowaniem przez klientów także innych wypieków i słodyczy. Dodatkowy dochód pozwolił panu Cake w końcu cieszyć się spokojną, przespaną nocą… gdyż to dopiero rano miał zdać sobie sprawę z tego, że Pinkie Pie wykorzystała zapasy z jego cukierni do przygotowania strudla, zaś koszt ich uzupełnienia tylko nieznacznie przekroczy wysokość utargu. Apple Bloom oraz jej przyjaciółki nie otrzymały tamtego dnia Znaczków za świadczenie amatorskich usług wypędzania duchów. Prawdę mówiąc, nadal nie odkryły swych talentów, mimo najszczerszych chęci i niezliczonych prób. Nie pomógł nawet drobny sukces odniesiony przez nie w dziedzinie odnajdywania królików. Karma zemściła się na Angelu za jego zdradę, gdyż po niecałej godzinie cieszenia się wolnością, został zatrzymany przez trio małych źrebaków, które wiedziały, że o tej porze winien przebywać w domu i, choć zaciekle się opierał przez całą drogę, odprowadziły go do chatki Fluttershy. Widząc, iż jej zwierzak powrócił, cały umorusany ziemią i bez swej różowej opiekunki, Fluttershy wysoce błędnie zinterpretowała jego grymas, sądząc, że był on skutkiem trudów, przez które niewątpliwie przeszedł, a nie wyrazem frustracji związanej z powrotem pod opiekę pegaza. Fluttershy obiecała, że nigdy więcej nie pozwoli mu nigdzie iść bez jej nadzoru. Tak, życie w Ponyvile znow toczyło się swoim zwyczajowym rytmem. Apetyty zostały zaspokojone, nieporozumienia wyjaśnione, konflikty zażegnane, a dzienny status quo przywrócony. Pozostała tylko jedna rzecz, która mogłaby zwieńczyć tą przygodę... Hejka, Księżniczko Celestio! To znowu ja! I raaany, ale się dzisiaj nauczyłam wielgachnej lekcji o przyjaźni! Nauczyłam się, że czasami można czegoś chcieć tak bardzo, bardzo, bardzo, że aż wydaje się to być najważniejszą rzeczą na świecie! I już kiedy myślisz, że masz tę rzecz na wyciągnięcie kopyta, pies, którego zawsze miałaś za przyjaciela stanie ci na drodze i będzie powstrzymywał cię przed jej zdobyciem. Ale mimo to nie należy się poddawać i próbować dalej, aż nie zbuduje się ogromnej wieży oblężniczej, której pies nie będzie mógł powstrzymać, albo póki nie przyjdzie jego właścicielka i każe mu zostawić cię w spokoju. A potem możesz już mieć tyle jabłek, ile tylko dusza zapragnie! z poważaniem, Pinkie Pie Pinkie odłożyła ołówek i zwinęła kartkę w rulon. Następnie odwróciła się do małego aligatora, który stał za nią. - Gotowe, Gummy! Wyślij to Księżniczce Celestii! Rzuciła zwój zwierzakowi, który chwycił go w swą nieefektywną żuwaczkę, jak zwykle. Po czym, jak zwykle, rozpoczął proces powolnego i dokładnego żucia papieru, tworząc z niego lepką masę, co, jak ubzdurała sobie Pinkie, w jakiś sposób miało przenieść list do Księżniczki na modłę magicznego ognia Spike’a. Uradowana, że już wkrótce Celestia będzie zachwycać się wiedzą, jaką wyniosła z tego doświadczenia, różowa klacz zeszła na dół, aby poczęstować się kolejnym kawałkiem strudla.